Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 4 juni 2017

Filmrecensie: Tom à la ferme (2013), Xavier Dolan


Uiteenlopende frustraties zetten spanning op driehoeksverhouding

Een jaar voordat Xavier Dolan de film Mommy maakte over de moeilijke verhouding tussen een impulsieve moeder en haar onhandelbare zestienjarige zoon, kwam hij met Tom à la ferme, een drama dat zich op een boerderij op het Canadese platteland afspeelt. Hij speelde daarin zelf de hoofdrol en verwerkte daarin opnieuw veel dreiging, met een nog gewelddadiger karakter dit keer, getuige alleen al de koe die achter een tractor over het erf gesleurd wordt.

De openingsbeelden van reclameman Tom die vanuit Montreal naar de begrafenis van zijn vijfentwintigjarige vriend Guillaume op het platteland gaat, mogen er zijn. De kaarsrechte weg die we vanuit de lucht zien, omgeven door net zo rechte voren in de akkers, die in de Haarlemmermeerpolder niet zouden misstaan, symboliseert wellicht de directe wijze waarop Tom in zijn auto op zijn doel afgaat, maar kan ook slaan op de weinig flexibele levenswijze op het platteland. Tom komt in ieder geval al snel in aanvaring met Francis, de oudere broer van Guillaume, die absoluut niet wil dat zijn moeder te weten komt dat haar overleden zoon homoseksueel was en Tom intimideert.

Daarmee zitten we meteen in een moeilijke driehoeksverhouding tussen Tom, Francis en de moeder Agathe. Om met de laatste te beginnen: zij is een weduwe, voelt zich eenzaam op de boerderij en leunt zwaar op haar zoon die de boerderij runt. Francis heeft met haar te doen en wil haar zorgen nog niet groter maken, Tom herkent veel van Guillaume in diens onvoorspelbare broer en dat maakt dat hij tegen zijn wil in de driehoek gezogen wordt.

Onder druk van de dominante Francis vertelt hij de moeder dat Guillaume een relatie had met hun collega Sarah. Hij nodigt haar zelfs uit om langs te komen en de moeder daarmee gerust te stellen over de liefde die Guillaume tijdens zijn leven gekend heeft. Als Sarah opduikt en, na een seksuele bedreiging door Francis, al gauw weer weg wil, merkt ze dat Tom zich verantwoordelijk is gaan voelen voor het werk op de boerderij. Pas als hij in een café hoort waarom Francis daar niet meer wordt toegelaten, kiest hij eieren voor zijn geld en pakt alsnog zijn koffer. 

De personages gedragen zich niet al te invoelbaar om het drama, dat gebaseerd is op het gelijknamige toneelstuk van Michel Marc Bouchard (1958), echt geloofwaardig te maken. Het is al niet erg voor de hand liggend dat Tom zo verknocht raakt aan het boerenwerk en dat hij de dreiging die van de dwingende Francis uitgaat daarbij accepteert. De moeder toont tijdens de aanwezigheid van Sarah een doos met bezittingen van Guillaume, waaronder een dagboek dat ze zelf niet gelezen heeft. Sarah zelf vrijt later die avond in een dronken bui met Francis voordat ze op de bus stapt.

Dat neemt niet weg dat door de uiteenlopende frustratie die de drie hoofdrolspelers bij elkaar houdt de dreiging des te sterker wordt. De ontwapenende wijze waarop Dolan zelf de rol van de langharige blonde en wat verwarde Tom speelt, maakt Tom à la ferme ondanks de wat kinderlijke titel een lust voor het oog. De onvoorspelbaarheid in de driehoeksverhouding, die ook door de camerastandpunten wordt getoond, houdt de spanning tot het eind toe vast.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Mommy.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten