Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 3 februari 2015

Filmrecensie: La puta y la ballena (2004), Luis Puenzo



Dwarsverbindingen in de tijd die synchroon loopt

La puta y la ballena speelt zich voor het grootste deel af in Patagonië. De tijd verbindt het leven van de getrouwde Catalaanse schrijfster Vera in 2003 en de prostituee Dolores Puig, die Lola genoemd wordt, in de jaren dertig. Afwisselend brengt Luis Puenzo de twee verhalen tot leven tot ze elkaar steeds meer naderen. Het verhaal van Lola wordt becommentarieerd door de fotograaf Emilio, met wie Lola naar Patagonië reist.

De film begint met een koffer die Jordi, de uitgever en vroegere minnaar van Vera gevonden heeft met daarin een bijzondere brief van de fotograaf Emilio aan zijn geliefde Lola op de dag voor zijn sterven in de Spaanse burgeroorlog. We zien daarvan schokkerige archiefbeelden. De man met de camera stort neer nadat hij beschoten wordt.

Jordi en Vera bekijken de foto’s die naast de brief in de koffer zaten. Hij geeft haar de opdracht om het liefdesverhaal na te trekken. Vera is daar voor te porren, want na haar eerste boek is ze nooit verder gekomen en de journalistiek bevalt haar niet zo. Het is tevens een kans om los te komen van haar man en haar vader en uit te vinden wat ze zelf in het leven wil, al moet ze daarvoor wel haar zoon Juanito achterlaten en haar borstkanker in Buenos Aires laten opereren.

Puenzo schakelt terug naar de wulpse Lola, die in 1934 met fotograaf Emilio mee vliegt naar Patagonië waar hij een opdracht moet doen voor de blinde componist Suarez die in een hotel leeft met het hoertje Matilde en zijn zoon Pibe Pedro, die chauffeert en behendig op de bandoneon. Suarez is meteen in de ban van de extraverte Lola en versiert haar tegen de zin van Emilio. Als de laatste na de nodige verwikkelingen vertrekt voor een nieuwe opdracht, gaat Lola mee, maar laat zich te midden van de walvissen in zee storten.  

Vera bevindt zich met een geamputeerde rechterborst in een ziekenhuisbed in Buenos Aires. Naast haar ligt een oude vrouw die de geschiedenis van Lola blijkt te kennen. Zij is Matilde en wil het liefst naar Patagonië om daar in zee te sterven. Ze krijgt bezoek van haar kleinzoon Ernesto, een bioloog. Vera reist na de dood van Matilde met Ernesto naar Patagonië om haar as in zee uit te strooien. In de woning waar Ernesto met zijn oma Matilde woonde, ziet Vera een foto van een walvis aangespoeld aan het strand die nog genomen is door Emilio. Het doet Vera denken aan een nieuw aangespoelde walvis, die in het nieuws is. Ernesto bevestigt haar vermoeden. Het beest heeft een litteken bij het oog van een harpoen. Vera ziet wel wat in een boek. De titel zou De hoer en de walvis kunnen luiden. Haar beschrijvingen van de dialogen tussen Lola en Emilio lijken op die tussen haar en Jordi en leiden tot zelfinzicht.   

De beelden van Patagonië zijn prachtig en ook de vrouwenlichamen mogen er zijn, vooral die van de naakte Lola met de bandoneon, door Emilio vereeuwigd op een foto. De klanken van de bandoneon zorgen voor een weemoedige sfeer en de rationaliteit wordt ondergeschikt gemaakt aan de synchroniteit, Niet alles is te verklaren, zegt een verpleegster tegen Vera en de jonge Pibe Pedro heeft een sterk besef van de betrekkelijkheid van alles. Het verhaal is echter nogal geconstrueerd en blijft daardoor wat aan de vlakke kant.   

Puenzo maakte in 1985 La historia oficial over de vuile oorlog in het Argentinië van Videla en diens ministers.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten