Hongaars dorpsleven op bijzondere wijze in beeld gebracht.
Een slang die in de schemering door de bladeren ritselt. Een
lang shot hiervan vormt de opening van Hukkle,
de eerste lange speelfilm van Györgi Pálfi, die de dagelijks leven in een
Hongaars dorp op bijzondere wijze in beeld brengt. Met dieren en mensen met hun
verschillende ambachten, begrafenissen en een boerenbruiloft die daarbij horen.
Van de slang gaan we naar de man met de hik die met een
melkbusje voor zijn huis aan de weg plaatsneemt en vandaar getuige is van allerlei
dorpstaferelen, om te beginnen van een slapende man op een paard en wagen die lege
melkbussen achterop heeft en daarmee naar een put rijdt om ze met water te
vullen, maar meer geïnteresseerd is een meisje, dat met een koptelefoontje op, de
wacht houdt bij de schapen. Ze krijgt een lieveheersbeestje in haar boezem, dat
later op de neus van de man bij de boom zit.
We vallen van het een in het ander met de camera als de ogen,
die van het ene fragment in het andere terechtkomen, daarbij geholpen door dierlijke
transporteurs, zoals de glijdende slang die ons naar de hikkende man brengt en
het lieveheersbeestje van de schapenhoedster naar de man van de paard en wagen.
Net zo gaat dat met een ooievaar die in het veld zit waar een oudere vrouw met
een hoofddoek op daslook snijdt en die vervolgens over het dorp naar in het
café en de kegelbaan zweeft, waar de mannen hun vertier vinden. Ook de man met
de hik is betrokken bij het standpunt. Hij ziet een zwijn voorbij gaan met zijn
baas, op weg om een varken te dekken. Het echtpaar van wie het varken is, staat
erbij en drinkt er een borrel op.
Hukkle is gemaakt
zonder tekst, maar de geluiden spreken een eigen taal, te beginnen die van de
ritselende slang. Het lijkt alsof we het verhaal er zelf bij moeten verzinnen.
Daar is ook aanleiding toe want het zijn geen losse fragmenten die Györgi Pálfi
ons voorschotelt. Er is iets vreemds aan de hand in het dorp. Dat wordt duidelijk
als een jonge politieman rondrijdt met zijn politiewagen en foto’s neemt van
een terras van een huisje aan het water. Een vrouw loopt daar rond en later
zien we onder water het lijk van een man. De politieman bekijkt zijn foto’s, werkt
zijn rapport uit op de typemachine en houdt tijdens een bruiloft vooral de man
in de gaten die eerder een oogje op de schapenhoedster had.
Humor is nooit ver weg. De hikkende man lijkt wel te lachen.
Hij beweegt zijn mond terwijl hij hikt. Hij veinst misschien. Heel grappig is
dat er op een bepaald moment een rode auto in sneltreinvaart voorbij raast,
gevolgd door een zwarte auto. Na een stilte komt de zwarte auto weer
achterwaarts terug, gevolgd door de rode. In een volgend shot zien we een
combine op ons afkomen, die de hele weg in beslag neemt. Het gevaarte gaat de
akker in waar het graan hoog staat en waarin een konijn nog nietsvermoedend rondhuppelt.
Meer dan een crimi of een humoristisch portret van een dorp is
Hukkle een fijnzinnig en
raadselachtig kunstwerk, waarin we de dorpssfeer met alle mensen en dieren erin navoelen.
Vervreemdend is de straaljager die eerst door de lucht
schiet en later over de weg en onder een viaduct door rijdt. Spoelt de regen
alles tenslotte schoon? Hukkle is – met
zijn verademende geheimzinnigheid meer dan een verhaal - een bijzondere ervaring
voor de jachtige westerse kijker, die gewend is aan logica en duidelijkheid.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten