Marnix Peeters over De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, VPRO-Boeken, 2 december 2012

Vrolijkheid en verval

Wim Brands begint over het tutoyeren. Voorafgaande aan de uitzending hebben ze daar over gesproken. Het Vlaamse U is volgens Marnix Peeters geen beleefdheidsvorm, maar de bezittelijke vorm van Ge. Peeters is bang om volks over te komen als hij Brands tutoyeert maar eigenlijk heb ik in het gesprek weinig problemen gehoord over de aanspreekvormen.

Brands vraagt hem naar zijn journalistieke boek God in Vlaanderen dat Peeters maakte met Rudi van Beek. Het gaat over gelovigen die de kerk zijn uitgestapt en zich hebben bekeerd tot een volksgeloof, waar men in kapelletjes samenkomt en christendom mengt met heidense gebruiken. De auteurs kwamen op het idee voor het boek na bezoeken aan Lourdes en het Vaticaan waar pater Damiaan heilig werd verklaard. Ze hoorden daar over het volksgeloof in Vlaanderen. Het meest bizar vond Peeters gelovigen die met een kroon op in een kapel zaten te bidden. 

Brands zegt dat God in Vlaanderen een connectie heeft met de roman Andy.

Volgens Peeters ziet men er vaker een tegenstelling in. Men wordt afgeschrikt door de titel. Andy (uit te spreken met een A). Het is humor horror in een tijdvlak dat niet zo bepaald is. Een schelmenroman over een gedegenereerde jongen, die door zijn vader in de steek is gelaten en als knecht bij drie akelige zusters Crique wordt ondergebracht en later veel tegenspoed ondervindt.

Brands toont tekeningetjes van de zussen en hun boerderij die Peeters gebruikte als steun bij zijn verhaal en vraagt een voorbeeld van de tegenspoed.

Peeters vertelt over het vertrek van Andy bij de zusters. Hij neemt een beer mee die daar opgesloten zat (Brands toont het tekeningetje), maar wordt beroofd en opgevangen door de knappe Maja die echter samen met haar man een spelletje met hem speelt.

Wat dreef je om als journalist een roman te schrijven?

Na zoveel jaar was Peeters het beu om het steeds over de nabijliggende realiteit te hebben. Hij werd freelancer om te zien wat hem dat zou brengen en deed schrijfoefeningen. Daar kwam het eerste hoofdstuk van Andy uit te voorschijn.  

Je noemde het zelf ergens een belijdenis van het leven stroomafwaarts.

Het is geen fraai verhaal, maar het leven is ook niet amusant. Peeters geniet, maar weet dat er een blinde muur op hem wacht. Er is vrolijkheid en verval.

Brands vraagt opnieuw naar de verwantschap tussen God in Vlaanderen en Andy.

Peeters zegt dat het in beide gevallen om rituelen gaat. Het is grotesk, oud-testamentisch.

Visueel ook. Hij leest graag romans die filmisch geschreven zijn. Vindt dat fictieschrijvers teveel zichzelf als hoofdpersoon nemen en het over hun eigen leven hebben, dat vaak niet zo interessant is. Volgend jaar komt Peeters - naast zijn journalistieke werk dat hij ook blijft doen - met een nieuw boek dat volgens zijn vriendin nog beter en humoristischer is. Ik kijk er naar uit. 

Hier mijn bespreking van Andy voor Recensieweb met als kop Tranentrekkende zoektocht naar een beetje geluk.