Filmrecensie: Coco avant Chanel (2009), Anne Fontaine

Mooi portret van de jeugd van een standvastige mode ontwerpster

Twee jaar voordat Anne Fontaine (Luxemburg, 1959) de nogal flauwe komedie Mon pire cauchemar regisseerde, verfilmde ze op buitengewoon fraaie wijze het levensverhaal van Gabrielle ‘Coco’ Chanel (1883-1971), tenminste tot het moment dat ze als ontwerpster van damesmode wereldwijd succes kreeg. De film is zeer verzorgd gemaakt en oogt als een kostuumdrama, hetgeen zeer past bij het oog dat Chanel al vroeg voor dameskleding had. Ze vond de korsetten die in die tijd in zwang waren foeilelijk, net als de overdaad aan tierelantijnen.

In het begin van de film wordt Chanel op een kar naar een weeshuis gereden. De jonge Gabrielle probeert nog contact te maken met de koetsier, maar die kijkt niet op of om. Ze wordt door een non het weeshuis binnengeleid en ingevoerd in een ongetwijfeld harde discipline. Het is in ieder geval treurig dat haar vader, die haar bracht, haar nooit meer een bezoek bracht.

Vijftien jaar later is ze in Moulins. Ze werkt in een naaiatelier en treedt met vriendin Adrienne op in een café. Daar zingt ze een opwekkend lied over een hondje dat Coco heet. Ze valt in de smaak bij kasteelheer Etienne Balsan, die daar voor enkele weken als reservist gelegerd is. Hij wil wel zijn best doen om de meisjes een baan in de Parijse varietee te bezorgen. Chanel gaat zelfs met hem naar bed hoewel ze het helemaal niet zo op mannen heeft, maar uiteindelijk zet dat ook geen zoden aan de dijk, omdat Adrienne besluit met een baron te trouwen en Balsan daarop besluit geen energie meer aan Chanel te besteden.

Eigenwijs als ze is pakt Chanel haar koffer en reist Balsan achterna, die in Compiègne woont. Ze doet het voorkomen dat ze naar Adrienne gaat, die met haar baron in de buurt van Parijs is gaan wonen en krijgt van Balsan twee dagen de tijd om op zijn fraaie landgoed te logeren. Chanel weet de tijd echter steeds weer te rekken, zonder dat ze daarvoor zelf veel concessies op liefdesgebied doet. Ze rookt, leest, kleedt zich jongensachtig en leert paardrijden. Tijdens een picknick komt ze in contact met Emilienne, een vroegere geliefde van Balsan. Ze geeft haar kledingadvies en later, tijdens een renwedstrijd, vraagt deze haar of ze een hoed voor haar wil ontwerpen.

Op het landgoed loopt ook de knappe jonge Engelsman Boy Chapel rond. Het klikt meteen tussen de twee, maar het duurt toch nog enige tijd voor ze samen naar de zee bij Beauville gaan. De verhouding levert bij de patriarchaal ingestelde Balsan dubbele gevoelens op. Hij weet dat Chapel in Engeland in het huwelijk zal treden met een rijke dame om aldus voorzien te zijn van een inkomen, maar Chanel lost het probleem zelf op door te zeggen dat ze niet van plan is om te trouwen en haar eigen weg te volgen. Die ligt zogezegd in de mode en in de parfum, maar dat was iets van latere datum.  

Audrey Tautou speelt op voorbeeldige wijze de rol van de volwassen Chanel, terwijl Lisa Cohen met haar sprekende ogen de jonge Chanel prachtig vormgeeft. Benoit Poelvoorde levert een mooie bijdrage als de kasteelheer Etienne Balsan.

Hier de Nederlandse trailer, hier mijn bespreking van Mon pire cauchemar.