Flamencodanseres doet tot eind aan toe aan pure
bewegingskunst
De Kroatische documentairemaker Lucija Stojevic maakte een
bijzonder portret van de Spaanse Antonia Santiago Amador, flamencodanseres van
het eerste uur. Ze was al als kind gefascineerd door de dans en werd daar later
in tegengewerkt door een jaloerse echtgenoot, maar laat op haar zeventigste in
Barcelona haar voeten nog over de planken roffelen, alsof die nog precies weten
wat hen te doen staat.
Antonia vertrouwt Stojevic toe dat het ritmische voetenwerk
een labyrinth is met vele deuren die tijdens het dansen voor haar open gaan.
Haar lichaam wordt aangestuurd door haar ziel, haar gevoelens liggen verankerd
in het ritme, dat het kompas vormt en de sleutel op alles is. Na dit tipje van
de sluier werpen we een blik in haar huiskamer waar ze samen met haar tweede
echtgenoot en onbetaalbare partner Felix op relax fauteuils naar de televisie
kijkt en waarin vele portretten staan die getuigen van een rijke historie.
Antonia vertelt dat ze altijd al droomde van dans en dat
haar oom die gitaar speelde verrast was door haar bewegingen en ternauwernood
van haar vader toestemming kreeg om samen met zijn nichtje op te treden. Om
meer armslag te hebben trouwde ze op haar achttiende en een jaar later had ze
een dochter. Haar man werd haar manager en stond niet toe dat Peter Sellers
haar mee wilde nemen naar Hollywood na een dansfilm die in Italië werd
opgenomen. In 1977 was haar broer een half jaar dood en was ze te gast in een
televisie programma waar ze zonder gerepeteerd te hebben de sterren van de
hemel danste, maar de volgende internationale successen waren voor haar man
teveel, waardoor Antonia een tijd van eenzaamheid en mishandeling tegemoet
ging. Ze vertelt dat haar leven tijdens de dans licht was, maar die andere kant
wuift ze weg. Ze maakt samen met haar dochter paella en praat over het verleden
waarin ze zelden thuis was. De dochter ging niet naar haar optredens omdat ze
daar een enorme natuurkracht op het podium zag die op haar moeder leek, maar
het niet was. De dochter was bang dat haar moeder door de creatieve kracht zou
bezwijken, maar Antonia zegt dat ze zich een weeskind voelde dat niets had en
in haar dans juist veel kon uiten.
Samen met de ritmisch klappende Felix oefent ze aan de
etenstafel met haar handen een nieuw pasje in. Een voormalige tango leerling
komt eten en is vol lof over zijn lerares, die tot aan Tokio aan toe furore
maakte met haar pure zigeunerkunst. Hij zegt dat de gitarist haar vaak niet kon
bijhouden. Zelf zegt dat ze gevangen gezet werd in een kooi, waarmee ze de
houding van haar echtgenoot bedoelt, die haar het dansen onmogelijk maakte en
zeven jaar daarna vertrok en haar en haar dochter berooid achterliet. Twee jaar
zat ze stil voor zich uit te kijken en daarna trok ze haar oude kleren aan en
ging ze met een nieuwe groep weer optreden.
Tegenwoordig maakt ze weer deel uit van de groep vrouwen van
vroeger. Ze haalt haar veertig jaar oude schoenen tevoorschijn die nog passen
en vertelt een jonge danseres over de magie van de dans. Ze gaat in op een
nieuwe uitnodiging om op te treden en oefent thuis vanwege haar slechte knie op
een stoel. Ze moet de jurk laten innemen en voorafgaande aan het optreden haar
bloedsuiker meten en een kop koffie met veel suiker drinken, maar daarna staat
ze er weer, al is het dit keer zittend, net zo begeesterend als we op de oude
beelden zagen.
Hier
de Nederlandse trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten