Elke Geurts over Ik nog wel van jou, VPRO Boeken, 19 november 2017

Boek over scheiding moet ook anderen troosten

Elke Geurts heeft na een aantal verhalenbundels en de roman De weg naar zee een meer persoonlijk boek geschreven over de scheiding van E.G. van haar man met wie ze vierentwintig jaar het leven deelde, waarin ze twee dochters kregen. In het gesprek met Carolina Lo Galbo is niet helemaal duidelijk of het om een autobiografisch boek gaat, maar volgens Geurts zijn zowel haar fictie als haar non fictie voor haar dichtbij.

Lo Galbo merkt op dat het boek voor een groot deel gaat over de tijd die aan de scheiding vooraf gaat. Ze begint dichtbij en wel met de columns die Geurts aanvankelijk voor een periode van drie maanden in Trouw schreef en vraagt of het boek een voortzetting van de columns is.

Geurts antwoordt dat de columns in het boek één verhaal geworden zijn. Het boek begint met een dramatisch moment waarop het stel met elkaar vecht.

Lo Galbo zegt dat Geurts meedogenloos neerzet hoe een gezin uit elkaar valt.

Geurts antwoordt dat ze zichzelf als een personage zag, die met literaire middelen probeerde het onheil te voorkomen. Ze zat bovenop de feiten, maar nam tegelijk ook afstand om objectief naar de situatie te kunnen kijken.

Lo Galbo zegt dat ze tot het eind van het boek aan toe hoopte de scheiding tegen te kunnen gaan.

Geurts zegt dat het haar inzet was om er een beter verhaal van te maken.

Lo Galbo vraagt wat ze nog kon doen toen haar man had gezegd dat hij niet meer van haar hield.

Geurts dacht dat ze de zaak recht kon breien in de drie maanden dat ze gastcolumns schreef en daarmee inzicht kon verschaffen aan de krantenlezer.

Lo Galbo zegt dat ze de hand in eigen boezem stak en probeerde te achterhalen wat er aan de hand was.

Geurts antwoordt dat ze door het schrijven de diffuse toestand, waarin ze verkeerden, helderder kon krijgen. Ze kon soms ook wel lachen om de verwijten die ze elkaar maakten.

Lo Galbo zegt dat de kritiek op haar man mild was en dat ze verwonderd was dat hij zich eenzaam had gevoeld.

Geurts antwoordt dat de eenzaamheid van haar man haar niet was opgevallen. Door zich terug te trekken in het schrijven miste ze het echte leven. Daarna merkte ze de drang in zich op om het gezin bij elkaar te houden. Die moedergevoelens kende ze niet van zichzelf.

Lo Galbo brengt een sessie bij een alchemist ter sprake die soelaas bracht.

Geurts zegt dat die ene sessie genoeg was om inzicht te krijgen in de onvermijdelijkheid van een scheiding.

Lo Galbo vond het aangrijpend te lezen dat een van haar dochters zei dat ze haar gemist had en dat zij zich daar geen raad mee wist.

Geurts legt uit dat ze eens niet meeging op vakantie, maar dat ze zich niet kon voorstellen dat dit het geval zou kunnen zijn. Dat leidde wel tot een beter besef bij haar.

Lo Galbo vraagt of het schrijven geholpen heeft.

Geurts antwoordt dat ze een monument heeft gebouwd voor haar gezin en daarmee zaken bewaard heeft. Het boek is echter geen particuliere geschiedenis. Rouw en verlies komen overal voor. Ze hoopt met het boek ook anderen te troosten.  

Hier mijn bespreking van De weg naar zee.