Uitgebalanceerde show een mooi vervolg op eerdere programma's
Theo Maassen gaat in Diligentia Den Haag door waar hij eerder gestopt was. De kinderen zijn inmiddels
groter en vormen een ballast en het mooiste van zijn vrouw is er wel vanaf. Gelukkig
is er het theater waarin hij aan de vervelende werkelijkheid kan ontsnappen.
Die laat hem echter ook daar niet met rust. De wereld heeft zich weinig aan
getrokken van zijn goede adviezen. De mensen lijken alleen maar dommer te
worden. De strijd daartegen gaat dus ook door. Het vertellen van een goede grap
over de profeet Mohammed is de running gag in Van kwaad tot erger.
Maassen begint heel verrassend achter het rode doek. Hij
doet het voorkomen alsof hij een geluidsband heeft opgezet en tegelijkertijd op
verschillende andere plaatsen in het land te beluisteren is. Hij eindigt,
voordat hij in levende lijve opkomt, met een zinsnede over een man die slaapt
op een matras dat al in brand stond op het moment dat hij erop ging liggen, een
mooie metafoor voor de toestand in de wereld die nauwelijks nog te bedwingen
is.
Fraai is de anekdote over een poging tot diefstal van zijn fiets
door een Noord Afrikaan nadat hij naar de avondwinkel was gegaan om een paar
biertjes te halen, waarmee hij zich gewoonlijk ontspant. Hij heeft de dief al
een oplawaai verkocht als hij merkt dat er twee identieke fietsen staan, al
heeft die van hem ook nog kinderzitjes erop. Hoe erg kan een mens door de geest
van de tijd voor de gek gehouden worden. Tussendoor raadt hij moslimterroristen
aan om aan af en toe een biertje te drinken, bijvoorbeeld in de Allah Akbar,
zodat ze hun overspannen ideeën een beetje kunnen relativeren.
Dat brengt hem op zijn plan voor de avond om een goede grap
over Mohammed te vertellen. Humor is namelijk heilig voor hem, de enige
kunstsoort die hij serieus neemt. Na wat flauwe kritiek op andere kunstvormen
en stevige grappen over Willem Alexander en Claudia de Breij wil hij ons een
inkijkje geven in het tot stand komen van een grap. Hij had op Mohammed
gegoogled en gelezen dat de man negen vrouwen had. Het was al heel wat dat hij
zijn huwelijk met de zevenjarige Aisja pas twee jaar later consummeerde.
Tussendoor doet hij of hij zijn tekst kwijt is en loopt naar
achteren om zijn draaiboek erbij te pakken. Hij ziet dan dat het mis ging toen
hij niet op de naam van het programma Max geheugentrainer kon komen. Hij zet
het publiek een tweede keer op het verkeerde been als hij wel eens zal gaan
vertellen hoe men een vrouw versiert. Het brengt hem op de vaststelling dat het
stiller is dan tijdens momenten dat hij zijn maatschappijkritiek op het publiek
los liet.
En van de mooiste fragmenten uit de voorstelling is een
potpourri van uit het Frans afkomstige woorden in een verhaal waarin hij de
honneurs wil gaan waarnemen. De honneurs mag hij niet veel later waarnemen bij een
poging om de vrouw van Bas te versieren. Net als over de grap over Mohammed
weet hij zich daar aardig uit te draaien. Wel spreekt hij nog een hartig
woordje over de botsing tussen de culturen. Hij verwerpt het denken in
tegenstellingen en roept op tot samenwerking, al kan hij het niet laten de
Ajacieden nog eens te beschimpen die er voor zorgden dat het hele voetballand
zich verbroederde na de dood van Johan Cruyff.
Al met al een uitgebalanceerde show en een mooi vervolg op
de voorgaande programma’s. Wie weet dat de mensheid er dit keer iets van leert.
Hier
mijn verslag van het gesprek dat Pieter van der Wielen op 8 januari 2016 met
Theo Maassen had. De foto is van Vincent van den Hoogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten