Effectbejag maakt sympathiek onderwerp tot een mislukking
Galloping mind, de
laatste lange speelfilm van acteur en regisseur Wim Vandekeybus, draagt niet
bij aan de ontwikkeling van de cinema. Hoewel het idee van een tweeling die na
de geboorte uit elkaar raakt en elkaar op twaalfjarige leeftijd voor het eerst weer
ontmoet, aardig zou kunnen uitpakken, brengt Vandekeybus het onderwerp met
zoveel bombarie en chaos dat elke gevoelsmatige binding van de kijker verloren gaat.
Ook het scenario dat door hemzelf geschreven is, verdient geen hoofdprijs. De
gebeurtenissen die eerst van het ene naar de andere gebeurtenissen springen,
worden naar het eind toe steeds meer voorspelbaar.
Een voorbeeld van dat gespring zien we meteen al in de
opening van de film tijdens een shot van een groep paarden dat op een schip
tussen containers staan. Er vindt een transactie plaats waarbij duidelijk wordt
dat de paarden clandestien vervoerd worden. Pas later in de film komen ze in
actie als ze losbreken, overboord springen en gebruikt worden door de
jeugdbende waar Pancho, de jongen van de tweeling, vanaf het moment op zijn
vijfde dat zijn moeder verongelukt, deel van uitmaakt.
Het meisje dat Rasha heet, wordt opgevoed door verpleegster
Sara die tijdens de bevalling van Lula in het ziekenhuis aanwezig was. Haar
vriend Sam heeft weinig behoefte aan kinderen. Die besteedt zijn tijd naast het
beheer van een dierenwinkel aan het maken van een Engelstalig radioprogramma. Hij
lijkt een type dat is weggelopen uit een film van Wim Wenders, maar zonder de
nodige consistentie. Het afmaken van pups door ze te verdoven en te verbranden
past niet erg bij een lonesome cowboy die tijdens zijn radioprogramma zijn
eigen frustraties te boven probeert te komen.
De onwaarschijnlijkheden in de film zijn groot. Het feit dat
de jeugdbende zomaar op de paarden, die toch uitgeput moeten zijn na hun
zwempartij, wegrijdt en later ook halsters blijkt te hebben, kan nog wel door
de vingers gezien worden, maar dat Rascha op school getraind wordt in
weerbaarheid tegen geweld is erg zwaar aangezet en de poging om zelfmoord te
plegen omdat ze vreest dat Sara haar moeder niet is, komt uit de lucht vallen.
Ook de ontwikkeling van Pancho tot leider van de bende is niet erg aannemelijk.
Het duel per paard dat hij met de vroegere leider Dongo levert om het bezit van
Rasha is erg voorspelbaar.
De onduidelijke lokalisering van de gebeurtenissen werpt een
vaagheid over de film die niet nodig was geweest. Het effectbejag straalt van
de scènes af, om te beginnen met die paarden op het schip. Latere beelden van
de paarden tijdens de zonsondergang langs het strand doen pijn aan de ogen. De
kleurenmix maakt dat er niet beter op. Galloping
mind laat zien dat het nog niet zo gemakkelijk is om een film te maken met
een toon die klopt.Vandekeybus heeft zich hiermee vergaloppeerd.
Lichtpuntje is mooie rol van
Natali Broods als Sara. Ik mocht haar eerder bewonderen in
theaterproducties van Compagnie De koe, zoals in Beckett Boulevard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten