Verlegen jongetje ontpopt zich tot kleurrijk trompettist
Eric Vloeimans (1963) is een jazz trompettist die de laatste
jaren zijn vleugels heeft uitgeslagen. Van jazzspeler heeft hij zich ontwikkeld
tot een musicus met een groot bereik. Jan Louter volgt hem tijdens een tournee
en toont fragmenten waarin Vloeimans zijn veelzijdigheid laat zien.
Zijn muziek gaat over het leven, zegt Vloeimans. Over
schoonheid en ranzigheid, vrolijkheid en verdriet en alles er tussen in; het
belichaamt wat hij zelf is. In de auto op weg naar een van zijn vele (internationale)
optredens - vorig jaar waren het er honderdvijfenzeventig - blaast hij op een
plastic toetertje (zie foto).
Tijdens een optreden met Kytecrash - een
samenwerkingsverband tussen Kyteman en zijn band Gatecrash neem ik aan - voelt
hij de klik met de andere musici. De overgave aan het moment is magisch. Hij
gaat door tot hij heeft wat hij wil uitdrukken en wanneer dat ook lukt is dat
geil. ‘Optreden is een kick, het is het mooiste wat er is, het is een staat van
‘zijn’ waarin je alles vergeet.’ Aldus een citaat uit de aankondiging van de
uitzending. Hij kiest flamboyante kleding uit om mee op te treden. Het verlegen
jongetje dat niets durfde heeft zich ontpopt tot een mooie vlinder en een
kleurrijke trompettist.
Op zijn 48 ste heeft hij het idee dat hij tot de kern is
gekomen. Hij wil graag een miljoenenpubliek bereiken en treedt daarom op met
orkesten zoals het Metropole Orkest. Het is een uitdaging om met klassieke
musici samen te werken en samen een programma samen te stellen. Het orkest
biedt een prachtig klankpalet om mee te werken, maar hij moet de orkestleden
wel voor zich winnen. Pianist Hans Vroomans zegt dat het echt fluisteren is wat
Vloeimans met zachte klanken op de trompet doet.
Hij bereidt zich in de solistenkamer van het Concertgebouw
voor op een optreden en voelt de adrenaline door zijn lijf stromen. In
negenennegentig procent van de gevallen valt de spanning tijdens de eerste noot
van hem af, maar in die laatste één procent is het optreden een kwelling.
Het experimentele duet met Claron McFadden wordt in ieder
geval met veel enthousiasme door het schouwburgpubliek ontvangen.
Vloeimans voelde zich al jong aangetrokken tot de glimmende
zilveren toeter. Omdat zijn vader bij Heineken werkte, trad hij toe tot de
fanfare maar was te verlegen om zich zelf te laten horen en speelde geluidloos
mee. Pas in het derde jaar van het conservatorium brak er iets in hem door,
waardoor hij meer durfde.
Op vakantie plukt zijn vrouw appels in de boomgaard en
oefent Eric lange tonen, met de chronometer op de smartphone naast hem. Vijf
minuten houdt hij het vol. Hij doet ook de hese stijl van Chet Baker na, waarbij
ruis tegen de tonen in gaat. Een trompet is een lastig instrument, zegt hij,
dat veel (be-)oefening vraagt, waardoor hij weinig tijd heeft om zich bezig te
houden met de toestand in de wereld. Hij heeft een diepe muzikale verbintenis
met pianist Florian Weber. Samen treden ze op en geven ze cd’s uit. Weber zegt
dat de muziek van Vloeimans over mensen gaat. ‘De muziek, dat is hijzelf.’ Het Requiem is een persoonlijke bespiegeling
over leven en dood.
Vloeimans zegt dat succes gaat schuren als hij niet in zijn
muzikale ontwikkeling investeert. Hij vindt dat zijn geluid rijker en dieper is
geworden en dat, naar de uitspraak van Miles Davis dat less is more, minder durft te spelen. Voor een tournee door de
Verenigde Staten oefent hij met Gatecrash. Hij houdt zich niet zo bezig met de
toekomst. Je bent er nu al, zegt hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten