Filmrecensie: À perdre la raison (2012), Joachim Lafosse

Fatale driehoeksverhouding tussen een jong stel en een huisarts

De levensechte film Nue propriété van de Belgische regisseur Joachim Lafosse deed me uitzien naar À perdre la raison, dat volgens de aankondiging op ware gebeurtenissen gebaseerd is. Dit intrigerende drama over het jonge stel Mounir en Murielle dat gaat inwonen bij een huisarts op het Waalse platteland wordt opnieuw heel overtuigend in beeld gebracht, al maakt de ware achtergrond dat het verhaal zich wat traag ontspint.

Mounir is van Marokkaanse afkomst en woont al langer bij huisarts André Pinget. Zijn liefde voor onderwijzeres Murielle is hartstochtelijk en dat geldt voor beide kanten. Als ze een dagje zijn weggeweest met de jeep van Pinget dan maken ze die samen weer toonbaar.

Omdat het niet lukt met de studie van Mounir, geeft Pinget hem een plekje in zijn praktijk als assistent. Na het huwelijk van het jonge stel, trekt Muriel ook in bij de dokter, die eerder sceptisch was over een intercultureel huwelijk maar toch geld voor een huwelijksreis aanbiedt. Mounir kan dat alleen accepteren als de dokter met hen meegaat.

Tijdens de huwelijksplechtigheid horen we over een schijnhuwelijk dat Pinget met Fatima de zus van Mounir gesloten heeft. Mounir heeft ook nog een broer, Samir, die ook graag richting Europa wil. Francoise, de vrijpostige zus van Murielle komt later in beeld als kandidate.

De film volgt een jong gezin dat het steeds drukker met de gezinsuitbreiding krijgt. Als de tweede op komst is valt de eerstgeborene van de trap. Mounir neemt het Murielle kwalijk dat zij het traphek niet gesloten heeft. Het zegt iets over de stress die de huwelijksband ondergraaft. Als Mounir het tijdens het kraamfeest van de derde dochter Murielle kwalijk neemt dat haar zus Francoise in huis rookte, vindt Pinget dat hij er eens uit moet. Onder het voorwendsel dat hij zijn zieke moeder moet bezoeken, verlaat hij Murielle voor korte tijd.

Na zijn terugkomst uit Marokko is de sfeer niet verbeterd. Mounir wil wel verkassen naar zijn geboorteland, maar de dokter voelt zich op zijn tenen getrapt. Daarom verhuist men naar een grotere woning met de dokter als huurder. Murielle kan echter nog steeds haar draai niet vinden. Als ze opnieuw zwanger blijkt, valt ze uit tegen een leerling en wordt ze door Pinget naar een psychiater gestuurd, die haar ziekteverlof geeft. Pinget wil niet dat zij tegen de vrouw over hun wederzijdse verhouding praat.

Na de bevalling van een zoon, doet de zomer in Marokko Murielle goed. Tegen de psychiater praat ze echter haar mond voorbij over de nauwe verhouding tot de dokter. De vrouw wil haar daarna niet langer behandelen, waarop Murielle het toch zelf moet uitzoeken. Haar depressieve verschijnselen nemen toe. Als Mounir zijn moeder, die aanwezig was op de bruiloft van Francoise en Samir, terugbrengt naar Marokko, trekt Murielle haar plan. De uitspraak uit het begin van de film dat de vier in Marokko begraven moeten worden, hangt als een schaduw over de film.

Intrigerend is de rol van de dokter, die helemaal niet zo autoritair overkomt als verwacht. Schuldgevoelens tegenover hem zetten Mounir voor het blok en maken een duidelijke keuze voor Murielle moeilijk. De laatste gaat daaraan onderdoor. De dynamiek in deze driehoeksverhouding wordt door Lafosse in À perdre la raison zonder veel uitleg sterk uitgebeeld.

Hier de trailer van À perdre la raison, die in het Engels Our children getiteld is, hier mijn recensie van Nue propriété.