De beminnelijke Ken Livingstone was van 2000 tot 2008
burgemeester van Londen en pakte als rechtgeaarde socialist het openbaar vervoer
en de huizensector aan. Hij stelde zich in 2008 en in 2012 opnieuw verkiesbaar,
maar werd verslagen door de conservatief Boris Johnson, die weliswaar zijn
beleid voortzet maar verder geen nieuwe initiatieven neemt, waardoor de
toekomst van de steeds meer uitdijende stad met tien miljoen inwoners in 2030 een
bron van zorg wordt.
Livingstone zorgde voor een goed lopend transportsysteem en
betaalbare woningen. Terugziend op zijn beleid loopt hij door Londen en spreekt
met beleidsmakers en gewone Londenaren. De documentaire begint evenwel in 2005
toen hij in Singapore was om de Olympische Spelen van 2012 in de wacht te
slepen. De vreugde hierover veranderde een dag later in droefheid omdat er in
de metro een bomaanslag werd gepleegd waarbij 52 mensen om het leven kwamen.
Livingstone keerde meteen terug naar zijn stad en vertelde vrij vertaald tijdens
een persconferentie dat dit geen aanval was op de machtigen maar op gewone
mensen en dat die zich niet uit elkaar zouden laten drijven.
Livingstone groeide op in een arbeidersmilieu in een tijd
waarin Groot-Brittannië nog een wereldmacht was en vele buitenlanders zich in
de hoofdstad van het Britse rijk vestigden. Ook in zijn wijk Brent in het noordwesten
van Londen vestigden zij zich. Er was geen dominante minderheid, maar wel veel
Pakistani. Livingstone vindt dat mensen die naar het democratische Engeland
kwamen om hun kinderen vrij op te voeden, een dak boven hun hoofd moeten kunnen
vinden. Het tekort aan betaalbare woningen was een streep door de rekening.
Omdat er niet gebouwd wordt, rijzen de prijzen de pan uit. Een paar vrouwen in
de wijk Hockney in Oost Londen vertellen over het gemak waarmee huiseigenaren
de huren verhogen, waardoor bewoners met een kleine beurs verdreven worden door
rijkere inwoners. De korte huurovereenkomsten bieden geen bescherming tegen dit
soort wanpraktijken.
Livingstone rijdt in een taxi naar het warenhuis Harrods. De
taxichauffeur rijdt tot tien uur in de avond om geen narigheid op te lopen. Hij
leerde het stratenplan kennen, dat een verplicht onderdeel van het examen is,
door op de motorfiets door de stad te crossen. Hij is tegen Uber.
Livingstone was in Harrods en toont een bonnetje van dertien
pond voor koffie en gebak. Het exclusieve warenhuis is daarmee geen plek waar
de modale Brit leuk kan winkelen. Tegenover Hyde Park staat een reeks
herenhuizen leeg, omdat de eigenaars die hun geld op de Maagdeneilanden gestald
hebben en daarmee genoeg winst maken. De metro kent steeds meer reizigers. Voor
de veiligheid worden undercover agenten ingezet. De veiligheidsdiensten kennen
daarnaast de risicogevallen. Livingstone reist met de Jubilee lijn naar
Stratford Station, waar het Olympische complex op een verwaarloosd, vervuild
terrein neergezet werd. Nog steeds worden daar huizen gebouwd om de wijk
compleet te maken. Livingstone hoopt dat de prijzen niet te hoog worden. Heel
grappig is dat Livingstone agenten aanspreekt die in opdracht van een
winkelketen het filmen willen verbieden. Livingstone zegt hen dat dit niet
verboden is, dat ze voor de gemeente werken en beter boeven kunnen gaan vangen.
Hij is niet tegen private ondernemingen zolang ze het algemeen belang in het
oog houden.
In het zakendistrict Canary Wharf staan flats waarbij
bedongen is dat er appartementen voorradig moeten zijn voor sociale woningbouw.
Livingstone wilde namelijk een gemengde populatie in de wijk. De huurders van
deze woningen moeten echter met een aparte langzame lift, die in een donkere steeg
uitkomt. Livingstone spreekt met een stel huurders dat daar woont omdat ze
nergens anders terecht konden en bezoekt een demonstratie tegen dit soort
sociale apartheid. Tijdens een boottocht over de Theems betreurt hij het dat
een burgemeester weinig macht heeft en steeds moet aankloppen bij de centrale
overheid. Hij zit zelf weer in het partijbestuur en hoopt dat Labour in mei de
verkiezingen wint. Een ommezwaai is nodig omdat men de neoliberale politiek zat
is. Het nummer London calling van The
Clash benadrukt dit.
Hier
meer informatie over de uitzending, onder andere de wandeling die Livingstone
maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten