Filmrecensie: De rouille et d’os (2012), Jacques Audiard

Bokser vindt de liefde door schade en schande

De rouille et d’os, de laatste film van Jacques Audiard heeft elementen die ook in zijn vorige film Un prophète uit 2009 te zien waren. Opnieuw speelt een man de hoofdrol. Zowel Malik als Ali weten geen andere weg dan zich met domme kracht door het leven heen te knokken, maar anders dan Malik leert Ali van zijn fouten. Terwijl de eerste film zich vooral in de gevangenis afspeelt, is de tweede opgenomen aan de Zuid Franse rivièra.

Ali ofwel Alain van Versch is een Belg die met zijn zoontje Sam naar Antibes treint. Daar woont zijn zus Anna. Haar man Richard, een vrachtwagenchauffeur, haalt hen van het station. Allen hebben het niet breed. Anna neemt producten die over de datum zijn mee uit de supermarkt waar ze werkt. Ali wil daar als bewaker aan de slag, maar is eerst uitsmijter in een disco. Tijdens een opstootje leert hij Stéphanie kennen. Omdat ze gewond is, rijdt hij haar naar huis. Simon haar partner is niet blij met Ali en zet hem de deur uit, maar Stéphanie laat zich niet door Simon commanderen.

Stéphanie is een trainster van orka’s. Tijdens een show raakt ze zwaargewond waardoor ze haar onderbenen moet missen. Terwijl zij het verlies daarvan verwerkt, bokst Ali, zoals hij vroeger gewend was en en passant neukt hij een aerobicsdanseresje die in hetzelfde gebouw oefent. De kleuterleidster geeft hem een standje omdat hij daardoor vaak te laat is om zijn zoontje op te halen.

Hij werkt als beveiliger in de supermarkt van zijn zus, als Stéphanie contact met hem opneemt. Hij heeft over haar ongeluk in de krant gelezen en gaat naar haar toe. Ze heeft inmiddels een flatje toegewezen gekregen van de verzekering en is depressief. Ali haalt haar daaruit door met haar in zee te zwemmen. Dat was net wat Stéphanie nodig had. Ze hervindt haar levenslust.

Ali wordt inmiddels gevraagd om mee te doen met thaiboksen ergens op straat. Hij kan daarmee veel geld verdienen. Stéphanie ziet dat eerst als een risico, maar gaat op haar prothesen toch met hem mee. Ali verdient goed en trakteert zijn zoon op een speelgoedtractor en zijn zus op geld. Hoewel de band tussen Stéphanie en Ali sterker wordt blijft hij tot ergernis van Stéphanie het aerobicsdanseresje neuken. Hij is niet te beroerd om ook Stéphanie, die onzeker is of ze nog kan neuken, eens een beurt te geven. Ali ziet seks als een technische opdracht waarvoor hij operabel is. Het is duidelijk dat hij een les nodig heeft om te leren dat seks niet alleen een lichamelijke activiteit is. Met schade en schande leert hij wat liefde is.

De film is nogal sentimenteel van aard, wordt omlijst door aanstekelijke popmuziek en is daardoor gemaakt voor een groot publiek. Het doet goed voor de emancipatie van lichamelijk gehandicapten. Hier een link naar een interview met hoofdrolspelers Marion Cottilard en Matthias Schoenaerts en regisseur Jacques Audiard, waarin het onder andere over het spelen zonder benen gaat.

Hier de trailer van De rouille et d’os, die in het Engels Rust and bone heet, naar de smaak in de mond die men krijgt als men daarop een fikse klap gekregen heeft, hier mijn besprekking van Un prophète.