Onder de hemel is men thuis (2014), documentaire van Ulrike Helmer

Radicale verandering van dikbetaalde directeur tot zwervende monnik

Petra Hubbeling heeft een drastische verandering in haar leven ondergaan. Na haar scheiding zegde ze haar baan op als directeur bij Elsevier, knipte haar blonde haren af en werd Zen monnik. Tijdens een retraite in 2010 leerde ze kennen het boek A year to live kennen van Stephen Levine, die de lezer oproept te leven alsof het de laatste maanden zijn. De Zen belofte van thuisloosheid vatte ze heel letterlijk op. Ze verkocht haar huis in Vianen en reist in haar auto naar huizen van mensen die op vakantie zijn en die iemand nodig hebben om voor de huisdieren te zorgen.

Ze eet bij een oude vriendin in Amersfoort, die nog wel in het zakenleven werkt maar er veel respect voor heeft, dat Petra niet meer voor hogere winsten van de aandeelhouders wilde werken.

In een filmfragment heeft Petra haar lange blonde haren nog en praat ze in een groep over dood van haar moeder die voor haar vader niet bespreekbaar was. Tijdens het. programma oefent de groep in het loslaten door te liggen in de doodskist. Petra vertelt eerlijk dat de overgang in haar leven niet zo gemakkelijk was en dat ze helemaal niet zo goed in loslaten is. Ze vond het vreselijk om alleen te zijn en niet meer de status te bezitten van directeur. Ze merkte dat de waardering voor haar samenhing met haar functie en dat ze met haar persoon. Tegenwoordig doet ze veel vrijwilligerswerk. We zien haar handdoeken opruimen in een hospice in Rotterdam en bezig met een chatdienst van Humanitas. Om te ervaren hoe het is aan de onderkant van de maatschappij te leven, liep en ze een aantal dagen mee met een stel daklozen.

Ze heeft een fascinatie voor mensen die zich in een sociaal isolement bevinden. Ze zegt dat die een groeiende groep in Nederland vormen en dat ze iets voor hen wil doen. Ze heeft zich aangesloten bij een groep Peacemakers en maakte een inwijding mee (zie foto).  De groep doet veel sociaal werk, onder andere samen buurten schoonmaken. Met deze groep is ze ook naar Auschwitz geweest. Omdat haar vader in een Jappenkamp zat, herkent ze de problematiek waar joden mee te maken kregen. Thuis hoorde ze dat ze niet moest zeuren omdat er anderen waren die het slechter hadden. Dat is zo ingeprent dat ze er moeilijk van kan loskomen. Haar vader wilde nooit over het kamp praten. Die houding heeft haar ongetwijfeld beïnvloed.

Ze vindt dat onze maatschappij nog weinig veranderd is en dat concentratiekampen nog steeds hun functie bewijzen, zoals de vreselijke kampen in Noord-Korea. Ons systeem is medeplichtig aan de ellende. Ze werpt een steentje in de vijver in de hoop dat alle steentjes samen straks genoeg zullen zijn om een verandering te veroorzaken.  

De titel van de documentaire komt van Etty Hillesum (Middelburg 1914 - Auschwitz 1943) die op 20 september 1942 een tekst schreef, die Hubbeling zeer inspireerde:
Men is ‘thuis’. Onder de hemel is men thuis. Op iedere plek van deze aarde is men ‘thuis’, wanneer men alles in zich draagt. Je bent altijd ‘thuis’ als je accepteert wat er in je leeft, als je alles in jezelf verwelkomt.

Petra zegt dat ze nu overal gelukkig kan zijn, niet meer afhankelijk is van haar bezit en dat haar tevredenheid over zichzelf overheerst.

Hier de site van Petra Hubbeling met daarop een tabel waarin men kan opzoeken of Petra beschikbaar is om op uw huis(dieren) te passen.