Leven met gebrek aan aandacht
Alexander Vinkenoog is geboren in 1961, de tijd van de
flower power. Hij neemt zijn moeder niets kwalijk, maar zijn vader Simon was
een destructieve man. Alexander wilde alles worden als het maar geen schrijver
was. Hij woont aan een Amsterdamse gracht, is een zorgzame vader, die anders
dan zijn eigen vader veel aandacht heeft voor zijn kinderen. Zelf was hij al
vroeg zelfstandig. Het is vertederend een oude filmopname te zien, waarin hij
druk pratend en fantaserend over een pad langs het water loopt. Een dappere
jongen, die zich door het leven slaat. Terwijl zijn vader typte, zat hij te
schilderen. Later deed hij sportacademie, maar hij moest zelf alles regelen.
Hij schreef dat hij ooit boos was. Zijn vader preekte de liefde maar wist zelf
niet wat het was. De LSD party’s zijn leuk om te beschrijven.
Edith Rignalda, de laatste vrouw van Vinkenoog, vertelt dat
Alexander en haar eigen dochter Inge meegingen op huwelijksreis. Inge overleed
in 2006 na experimenteren met drugs. Het is een risico, zegt Edith gelaten.
Samen met Alexander bereidt ze een expositie over Vinkenoog voor ter
gelegenheid van de presentatie van de Verzamelde Gedichten. Omdat ze zelf geen
trauma’s had, kon ze Simon gelukkig maken. Simon werd al met zijn achttiende
vader, hoewel hij geen kinderwens had. Alexander zegt dat hij zich als kind
altijd bescheiden opstelde. Hij vindt dat hij er op foto’s triest uitziet.
Edith is nogal stellig dat kinderen de ouders nooit iets kwalijk mogen
nemen.
Sandrien van Brakel hoort op de televisie haar moeder
Nouschka zeggen dat ze denkt dat ze wel een goede oma is. Zelf is ze chronisch
depressief. Ze vond het niet leuk dat haar moeder altijd werkte. De film was
voor haar belangrijker dan het thuisfront. Ze heeft zelf veel aandacht voor de
schoolvorderingen van haar zoon David. Voor hem is ze de drukte van Amsterdam
uitgevlucht naar het platteland. Nouschka was bij de Dolle Mina’s. Er stond
eens een levensgrote penis in hun kamer, die meegevoerd werd in een actie voor
vrouwenurinoirs. Haar moeder en nieuwe vriend waren niet discreet. Sandrien
kreeg veel te verhapstukken op te jonge leeftijd. De ouders waren druk bezig
met hun ontwikkeling, voor de kinderen was daarvoor geen ruimte. Als zij zong,
begon haar moeder daar overheen te zingen, omdat ze ook gehoord moest worden.
De aandacht kon niet gedeeld. Sandrien leerde zich in te houden. Gelukkig waren
er buurvrouwen die op haar toezagen. Ze heeft nog altijd moeite met intimiteit.
Tussen haar moeder en haar was een gesloten deur. Daarom heeft ze in haar huis
de deuren altijd open.
Marcus Muzea, de zoon van Cor Vaandrager, zegt dat zijn
vader na de toekenning van de Anna Blamanprijs met drugs ging experimenteren en
veel praatte. Marcus zocht zijn veiligheid, zijn broertje Leendert, aan wie de
documentaire is opgedragen, redde het niet. Soms ging er iets mis in zijn
hoofd. Terwijl Marcus genoot van een optreden van Lou Reed, lag zijn broertje
te slapen. Cor pleegde zelfmoord. Marcus vond hem onder het bloed. Leendert
hielp opruimen. Zijn moeder is in de zeventig en heeft kanker. Ze schilderde.
Ze vertelt dat ze ook in een psychiatrische inrichting zat, maar dat ze daar
toch uitkwam. Marcus zegt dat Leendert nog maar een kind was, een gevoelig
kind, dat mooi piano speelde, minder een overlever als hijzelf. Marcus snapte
niets van de adoratie voor zijn vader. Zelf vond hij hem een egoïstische
klootzak die het leven van anderen verpestte. Marcus werkt in de hijstechniek,
een dienend beroep. Hij is rustig bij stress en omgekeerd. Marcus belt met de
verpleging. Het einde van zijn moeder nadert. Hij vindt dat heftig, maar toont
geen emotie. Hij staat geen verdriet toe, maar kan wel boos worden. Zijn
dochters zeggen dat hij dan eerst weg gaat maar nog bozer terugkomt. Hij
schrikt daar ook zelf van. Hij bokst. Hij ontruimt het huis van zijn moeder.
Door medicatie werd haar creativiteit minder, maar ze was beter te pruimen.
Desondanks hoopt hij vroeger dat ze gauw dood zou gaan.
De trailer wordt helaas geblokkeerd. Denise Janzée is zelf
de dochter van Willeke van Ammelrooy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten