Filmrecensie: Reprise (2006), Joachim Trier

Noorse cultfilm over twee schrijvende vrienden.

Fris melancholisch, kondigt de commentator van de VPRO aan, alsof deze debuutfilm een wijnsoort betreft. Reprise gaat over twee schrijvende vrienden Erik Hoiaas en Philip Reisnes uit Oslo die in het begin van de film beiden hun manuscript op de bus doen.

De regisseur loopt vooruit wat er zou kunnen gebeuren: Philip gaat naar Frankrijk, waar hij gefascineerd wordt door de grotten vna Lascaux, Erik krijgt een verhouding met een Francaise, die dood gaat en een bron vormt om over te schrijven, met tenslotte een ontmoeting tussen Phlip en Erik in het Jardin du Luxembourg.

Dan herhaalt zich evenwel de scène waarin ze hun manuscripten op de bus doen. Het boek van Philip komt uit, dat van Erik niet.

Zes maanden later wordt Philip door zijn vrienden opgehaald uit het psychiatrisch ziekenhuis. Langzaam wordt duidelijk dat het hem te veel geworden is met zijn vriendinnetje Kari uit Oost-Oslo. Philip stelde zich ooit voor dat Kari naar hem zou kijken als hij afgeteld had van tein tot nul en dat gebeurde ook. Na thuiskomst uit het ziekenhuis wijst Philip op het prikbord en vraagt zijn moeder waar de foto’s van Kari gebleven zijn. Hij was met haar naar Parijs geweest en werd later psychotisch door de liefdesverhouding.

Inmiddels is ook het debuut van Erik, Prosoponeia geheten, uitgegeven. Hij staat onder druk van de vriendengroep, die meisjes maar ballast vinden, om uit te maken met zijn vriendin Lilian, maar durft dat toch niet aan. 

Philip en Erik waren in de ban van de schrijver Sten Egil Dahl, die als een kluizenaar leeft. Erik probeert contact te krijgen met Dahl die wel bij de presentatie van zijn boek is, maar hij wordt overstemd door Mathis Weigeland, een andere jonge schrijver, die ook door Philip wordt geminacht. Philip is zo overstuur dat hij wegvlucht van op een feest, waarop vervolgens Kari de verhouding met hem verbreekt.

Philip verkiest in eerste instantie het isolement maar regelt wel een ticket naar Parijs voor hen om de verhouding nieuw leven in te blazen. Als Philip in Parijs zegt dat hij niet weet of hij nog van haar houdt, moet Kari huilen.

Inmiddels is het herfst. Een interview van Erik in een boekenprogramma komt niet van de grond. Dahl vindt het boek veelbelovend maar zegt hem dat hij op televisie ook niet over literatuur moet praten. Lilian loopt boos bij Erik weg. Philip schrijft weer. Erik is kritisch over de tekst, maar moedigt hem aan door te gaan. Philip lijdt weer aan dwangmatige telhandelingen.  

Tensloottte meldt de voice over dat Erik weg wil uit Oslo. Philip zoekt opnieuw contact met Kari op haar werk, maar stort opnieuw in. Erik ziet hem in het ziekenhuis neerslachtig op een stoel zitten en loopt weg. De voice over meldt in de zou vorm, die op een werkelijke óf ongebeurde toekomstige tijd kan duiden -anders dan in het begin van de film - dit keer wat er verder gebeurd is.

Door de snelle wisselingen is Reprise een dikdoenerige cultfilm, waarin de vorm tezeer de inhoud teniet doet en de aandacht van de kijker op de proef stelt. Volgens mij zou de film beter zijn als de chronologie meer in acht was genomen.