Vendela Vida over De minnaars, VPRO – boeken, 27 november 2011

Drie romans over rouw.

Wim Brands merkt op dat Vendela eerst non fictie schreef en wil daarover wat weten. Vendela vertelt dat ze over inwijdingsrituelen van meisje tot vrouw in de VS schreef. Ze interviewde 1500 meisjes die graag bij een groep wilden horen, hetgeen zijzelf niet kende.

Het idee voor De minnaars kwam voort uit het feit dat ze haar vorige boek dat zich afspeelt in de poolcirkel en dat ze dat in een ander klimaat wilde schrijven. Ze kwam met haar man in 2005 uit op een stadje in Turkije, dat haar fascineerde. Later ging ze daar met vriendinnen naar terug en bleek het helemaal niet meer zo’n betoverende plaats. Ze was teleurgesteld en vroeg zich af hoe dat zou kunnen komen. Ze bedacht dat haar roman over een geschiedenislerares moest gaan wiens man overleden is en twee jaar later teruggaat naar de plaats in Turkije waar ze hun huwelijksreis doorbrachten. De vrouw is haar houvast kwijt. Vendela heeft uit onderzoek begrepen dat twee jaar na de dood het moeilijkst is voor een weduwe. Research voor fictie is nog belangrijker dan voor non fictie, want de lezer moet in het verhaal geloven.

Ze is beïnvloed door Joan Didion, James Salter en door A passage to India van E. M. Foster.

Brands vraag haar wat Blue nights van Joan Didion over haar overleden dochter zo bijzonder maakt.

Vendela antwoordt dat het niet helemaal af is, dat het open is, dat de moeder, zoals in de werkelijkheid, de dochter niet geheel kan doorgronden. Anders dan The year of magical thinking over het overlijden van haar man, kwam het overlijden van haar dochter onverwacht.

We lezen, zegt ze, om niet alleen te zijn. Ze ervaarde dat voor het eerst tijdens de slotpassage van De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, toen ze vijftien jaar was. Ze ervaarde de verbondenheid met het universum. Ze loog al eerder. Op haar achtste deed ze het voorkomen dat een vriendinnetje haar zusje was. In verhalen wordt het verzinnen geprezen, zegt ze.

Haar moeder was een Zweedse, haar vader een Hongaar. Haar volgende boek gaat over de familie van haar moeder. Ze denkt dat het fictie wordt omdat de meeste familieleden niet meer in leven zijn. De vader stond alleen met zijn vijf kinderen, die hem ervan weerhielden dat hij een moeder voor hen vond.

Brands merkt op dat al haar boeken over weggaan gaan.

Vendela zegt dat er twee soorten verhalen zijn: over iemand die naar de stad komt, dan wel over iemand die weggaat. Ze geeft de voorkeur aan het laatste.

Brands memoreert dat ze mede-oprichter en redacteur is van The Believer, een literair tijdschrift dat vanaf 2003 snarkvrije artikelen, dwz over goede boeken, publiceert. 

Op Facebook meer informatie over deze knappe jongedame uit de Bay Area.