Lodewijk Asscher in Buitenhof, 27 november 2011

-->

Wat heeft de wethouder van Amsterdam te melden?

Clairy Polak schetst de omstandigheid dat de PvdA niet kan profiteren van de crisis.

Lodewijk Asscher, PvdA wethouder in Amsterdam en voorzitter van de Wiardi Beckman Stichting - de denktank van de partij - lijkt de aangewezen man om daarover iets te zeggen.

Clairy memoreert dat Wim Kok de ideologische veren afschudde en vraagt of Asscher ze weer wil opplakken.

Asscher zegt dat er niet om gaat iets op te plakken, maar met een nieuw verhaal te komen in deze tijd van ongebreideld kapitalisme die vergelijkbaar is met de begintijd van het socialisme. Opnieuw staan zaken als verheffing en bestaanszekerheid in het middelpunt van de aandacht. Het verhaal moet gaan over een andere manier van politiek bedrijven (1), een andere publieke sector (2) en een andere economie (3).

Wat het eerste punt betreft (ad 1) gaat het om Show don’t tell, een begrip uit de filmwereld waarbij niet verteld wordt dat iemand verliefd is, maar dat wordt getoond. In goed Nederlands: geen woorden maar daden.

Clairy: is dit een antwoord op het verwijt: links lullen en rechts de zakken vullen?

Asscher wil daarvan niet horen en geeft als voorbeeld de aanpak van zwakke scholen in de hoofdstad. Als verantwoordelijke voor het onderwijs liet Asscher oud-inspecteurs toe in de klas die meedachten over veranderingen die inderdaad werkten.

Clairy zegt dat de PvdA drie jaar geregeerd heeft en dat ze daar niet die houding zag.

Asscher zag dat wel, niets is funester dan consolidatie zegt hij Joop den Uyl in 1951 na.

Hij wil zich niet vastpinnen op de Haagse politiek, maar ziet wel een goed initiatief van Hans Spekman om ombudsmensen in het land in te stellen met wie mensen hun problemen kunnen bespreken.

Clairy begint over de geloofwaardigheid van de PvdA.

Asscher erkent dat er angst is voor peilingen en te weinig strijdlust. Er is een reflex van behoudzucht bij bestuurders. Asscher roept op om niet te wachten maar zelf initiatieven te nemen zoals hij in Amsterdam doet.

Clairy ziet meer initiatief bij rechts.

Asscher verwerpt de opvatting van Rutte dat de staat geen geluksmachine is. De markt is dat evenmin.

De publieke sector (ad 2) is meer dan de overheid. Het gaat om goed onderwijs en zorg. Kinderen in kinderdagverblijven in Amsterdam moeten tegenwoordig rendement leveren. De markt is verkeerd geïntroduceerd, zegt Asscher. Bestuurders beschermen de eigen instituties.

Clairy zegt dat daaronder veel PvdA-ers zitten.

Asscher erkent dat het van belang is goed om te gaan met het pluche. Hij wil meer openbaarheid in de scholen, zodat ouders weten wat er omgaat. Door informatie kunnen ze invloed uitoefenen.

Tenslotte de economie (ad 3), waar we slaafs achteraan lopen. Volgens Asscher hoeft het kapitalisme niet weg, maar moeten er grenzen aan gesteld worden.

Clairy vermoedt dat hij daarmee zekerheid wil scheppen.

Niet alleen voor mensen boven de vijfenvijftig jaar zegt Asscher, doelend op de acties van de vakbonden.

Clairy ziet een kloof tussen intellectuelen en de werkvloer in de PvdA. Beide groepen zijn ontevreden. Hoe dat te overbruggen?

Asscher vindt het belangrijk dat iedereen in de partij kan meepraten en dat de praktijk verbeterd wordt.

Clairy noemt het de achilleshiel van de PvdA dat de theorie mooi is, maar geen verandering brengt in de organisatie.

Asscher wil slimme denkers inzetten in het belang van ons allen. De ideologie van het eigen belang werkt niet. Het project Van waarde moet iedereen wakker schudden

Clairy polst hem over de opvolging van Cohen.

Asscher kan Amsterdam nog niet loslaten, maar gaat zich in 2013 daarop beraden.

Als hij tegen die tijd geen duidelijker verhaal heeft, kan ie daar beter niet aan beginnen, denk ik.

Hier een verslag van zijn latere lezing in de Balie in het kader van de serie Mijn idee voor Nederland.