Filmrecensie: Up in the air (2009), Jason Reitman

Vrijgevochten crisismanager wordt op relationeel gebied getest

Een jaar voordat hij de mooie hoofdrol Jack speelde in The American van Anton Corbijn, droeg George Clooney Up in the air, gebaseerd op de gelijknamige roman van Walter Kirn en een film, die ook in figuurlijke zin veel van een vliegtuigfilm weg heeft. Net als Jack is Ryan Bingham een nogal eenzame man, maar hij heeft zijn leven geheel in dienst gesteld in het ontslaan van mensen, hetgeen op zich al een behoorlijk asociaal is. Als crisismanager reist hij de wereld rond en is persoonlijk vooral geïnteresseerd in het verzamelen van zoveel mogelijk airmiles, in 2018 een onverantwoorde daad ten opzichte van de opwarming van de aarde.

In het begin van de film zien we de vele negatieve reacties op de zakelijke manier waarop Bingham personeelsleden te verstaan geeft dat ze niet meer nodig zijn in hun bedrijf. Hij verpakt dat als een nieuwe uitdaging en raadt hen aan niet te lang te treuren maar meteen het vizier op de toekomst te richten. Daarnaast geeft hij ook lezingen waarin hij het belang van een lichte rugzak benadrukt.

In Dallas ontmoet hij Alex Goran, een vrouw die ook vaak in de lucht zit. De twee brengen de nacht met elkaar door en kijken meteen op hun laptops wanneer ze elkaar weer kunnen treffen. Daarnaast krijgt Bingham van zijn zus Kara de opdracht om in Las Vegas een foto te maken van bekende plaats met daarop de afbeelding van haar dochter Julie en haar vriend Jim, die spoedig met elkaar in het huwelijk zullen treden, geen geld hebben voor een huwelijksreis en met denkbeeldige foto’s hun huwelijk opsieren.

In Omaha, waar het hoofkantoor van het bedrijf staat waar Bingham voor werkt, krijgt hij van zijn baas Craig te horen dat hun manier van werken te duur en is dat dit in de toekomst door middel van videogesprekken zal gaan. De jonge medewerkster Natalie Keener legt uit hoe een en ander in zijn werk gaat. Bingham vreest dat zijn vrije leven op het spel komt te staan, heeft veel kritiek op de presentatie van Natalie en krijgt van Craig gedaan dat Natalie met hem meegaat om te zien hoe hij zijn werk doet.

Wat volgt zijn nogal flauwe scènes waarin de tegenstelling tussen de efficiënte Bingham en de onhandige Natalie uitgekauwd wordt. Als de laatste Alex ontmoet vraagt ze Bingham of hij geen behoefte heeft aan een diepgaander relatie. Zelf is ze er hevig van overstuur als haar vriendje het uitgemaakt heeft, met een sms nog wel, waarmee zij als voorstander van digitale vooruitgang als het ware een koekje van eigen deeg krijgt.   

Als Craig vindt dat de twee genoeg gedeeld hebben, gaat Natalie terug naar Omaha, terwijl Bingham nog een foto moet nemen in Las Vegas en daarna met Alex door gaat naar de bruiloft van zijn nichtje Julie met Jim. Zijn zus Kara heeft het nodige te stellen op relatiegebied en zit in een proefscheiding en de hulp van Bingham is nodig om de verhouding tussen Julie en Jim vlot te trekken, al wordt de angst van Jim om zich te binden wel wat erg clichématig opgevoerd.

De ervaringen maken echter dat Bingham bij zichzelf te rade gaat en een diepgaander relatie met Alex wil. Hij komt daarin echter bedrogen uit en voelt zich daarover zo teleurgesteld dat zelfs het behalen van de mijlpaal van een miljoen airmiles geen betekenis meer heeft. Hij stuurt de helft van de airmiles naar Julie en Jim zodat die tenminste nog een huwelijksreis kunnen maken. Dat de digitale vernieuwing toch niet het gewenste resultaat heeft, is een doekje voor het bloeden voor Bingham. Terwijl Natalie heel wat socialer werk is gaan doen, kan hij in ieder geval weer de lucht in.

Tijdens de aftiteling horen we het lied Up in the air, geschreven door een jongeman die regisseur Jason vraagt of hij daarin misschien nog interesse heeft. 

Hier de trailer, hier mijn bespreking van The American.