Visverkoper levert zich uit aan illusies
Zo schokkend als Gomorra
(2008) van de Italiaanse regisseur Matteo Garrone (Rome, 1968) begint zijn
volgende film Reality niet.
Integendeel, we worden verrast door een kleurig beeld van een koets met daarin
een bruidspaar dat naar een luxueuze uitgaansgelegenheid gaat om daar hun
huwelijk in te wijden. Op het feest is ook Luciano aanwezig die zoals vaker op
partijen een oud vrouwtje speelt. Hij hoort echter dat dit niet gepast is en gaat
vervolgens als uitbundige Napolitaanse volksvrouw.
In die hoedanigheid ontmoet hij Enzo die beroemd geworden is
door zijn deelname aan de realityserie Big Brother ofwel Le grande fratello in
het Italiaans. Luciano, die in het gewone leven vis verkoopt en daarnaast
robots verhuurt voor zijn vrouw Maria, voelt zich wel aangetrokken tot deelname
aan het programma en als zijn drie kinderen daarop aandringen trekt hij Enzo
aan zijn jasje om te zeggen dat hij auditie wil doen.
Hij wordt inderdaad uitgenodigd om daartoe naar Rome te
komen en is daar volgens eigen zeggen de held van de dag, maar eenmaal terug in
Napels heeft hij het idee dat hij in de gaten gehouden wordt, onder andere door
twee vrouwen uit Rome die vis bij hem komen kopen. Hij polst zijn maat Michele
daarover en is nijdig als hij een dag later een bedelaar afscheept terwijl hij
ziet dat verderop een controleur daarover een aantekening maakt.
De familie is verdeeld over de deelname van Luciano aan het
programma en Maria vreest dat de verhuur van de robots daarmee verklikt wordt,
maar Luciano ziet dollartekens en houdt vol. Hij besluit zelfs zijn viskraam te
verkopen om een betere indruk te maken. Om zijn goede bedoelingen nog meer
kracht bij te zetten, deelt hij hun huisraad uit aan arme mensen, maar dat
wordt Maria toch te gortig en met haar kinderen vertrekt ze uit het huis.
Luciano die niets hoort van de organisatie zakt daarop weg in een depressie.
De familie wil graag dat Maria zich weer met Luciano
verzoent en dat gebeurt ook, maar dat neemt niet weg dat Maria zich toch veel
zorgen maakt. Michele schakelt daarop een priester in die een bevlogen preek
houdt over het verschil tussen schijn en werkelijkheid. Dat lijkt te helpen,
maar tijdens een processie blijkt Luciano toch opeens verdwenen.
Fraai is een scène waarin Luciano samen met zijn maat
Michele in de kerk gaat kijken of een vrouw die haar robot niet wil teruggeven
in de dienst aanwezig is. Dat klopt het geval. Ze schuiven aan in de kerkbank
en proberen haar te overtuigen mee te gaan naar haar huis om haar onschuld te
bewijzen. Ook fraai is de rol van Enzo die zich als een gearriveerde acteur
beschouwt, nergens tijd voor heeft maar iedereen wel op het hart drukt om toch
vooral de eigen dromen waar te maken en daarna met een helikopter naar een
volgende festiviteit vliegt.
Net zoals we in het begin van de film op Napels inzoomden,
zoomt Garrone op het eind weer uit. Het is daarmee alsof we in een sprookje
verkeerd hebben en weer terug zijn tot de orde van de dag. Reality geeft daarmee op kunstige manier aan hoe de mens zichzelf
een loer draait daar mee te gaan met illusies.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen