Verslavingstherapeut Keith Bakker in Profiel, HUMAN, 23 september 2012

Van hero tot zero

Keith Bakker kwam in 1985 vanuit de Verenigde Staten als junkie naar Nederland. Hij sliep onder een brug bij het Scheepvaartmuseum. Heroïne gaf het gevoel dat de wereld in orde was. Hij kwam aan geld door mensen, veelal Amerikaanse toeristen, wijs te maken dat hij een ticket had voor een terugreis naar de Verenigde Staten vanaf Brussel, dat zijn portemonnee was gestolen en dat hij het geld zou terugbetalen. Hij was een rijke junk, zegt vriend en ex-verslaafde Pieter de Roos. Leon Verdonkschot schreef de biografie Pushing the limits (2008) over die levensperiode. 

Halverwege de jaren negentig nam Keith (New York, 1960) een overdosis. Hij wilde afkicken. Omdat dat in Nederland niet kon, ging hij naar een privékliniek in Schotland waar men werkte met het Minnesota Model. Volgens psychiater Bram Bakker gaat het uit van groepsgesprekken met een spirituele inslag.

Vervolgens begon Keith, om hem te onderscheiden van Bram, zelf een privé-kliniek. Aanvankelijk voor drugsverslaafden, later ook voor game, gok- en eetverslaafden. Door zijn ervaringsdeskundigheid had hij veel succes. Hij haalde therapeuten uit het buitenland zoals Steven Noel Hill, die viel voor de goede betaling en de dynamische werkwijze. Diploma’s had Keith niet nodig. Bram vindt het vreemd dat in Nederland iedereen zich coach kan noemen.

Hij trad op bij RTL en de NCRV. Had daar zijn eigen Family Matters. Anita Kalkhoven die meewerkte aan het programma vond hem krachtig. Volgens Noel Hill was Keith verslaafd aan aandacht. Anita kan zich herinneren dat hij ooit in de groep zei: Come to me. I am God.’

De behandeling was duur, 24.000 euro per maand, maar heroïne is ook duur, zegt Verdonkschot. Het geld verdween sneller dan het binnenkwam. Keith kocht cadeautjes voor de jonge meisjes die voor hun eetverslaving bij hem kwamen.

In september openbaarden twee vrouwen hun seksueel misbruik door Keith in de Telegraaf. Dat werden er meer. Ze werden bij hem thuis uitgenodigd, keken televisie met hem en werden daarna misbruikt. In Pauw en Witteman verdedigde Keith zich, maar zijn verweer klonk niet overtuigd. Dat de meisjes op zoek zouden zijn naar aandacht en dat hij dat honoreerde, noemt Bram een praktijk, een hulpverlener onwaardig. Dat is zieke aandacht, zegt hij. Noel Hill zegt dat Keith zich gedroeg als Hitler in zijn bunker die de generaals de schuld gaf van het verliezen van de oorlog.  

De rechter veroordeelde hem tot vijf jaar gevangenisstraf met aftrek van voorarrest. Tien jaar lang mag hij niet meer in de hulpverlening werken. Hij misbruikte zeven jonge vrouwen. Een van hen leest met verstikte stem een verklaring voor in de hal van het gerechtsgebouw.

Advocate Lucy Oldenburg zegt dat Keith gezwicht is na het verbreken van zijn relatie en het faillissement van zijn kliniek. Zij wilde in beroep gaan, maar Keith trok dat later toch in. Hij is het er niet mee eens dat hij een verkrachter genoemd wordt, maar wil zich daar verder niet op focussen. Hij heeft spijt. Hij doet geen oog dicht. In de gevangenis in Lelystad werd hij als zedendelinquent aangevallen. Hij zit in de hel en is aan het overleven.

Hier de Twaalf Stappen van het Minnesota Model.