Voor de dans / Dedicated to dance (2015), film van Peter Delpeut

Filmisch onderzoek naar de denkende danser

De veelzijdige kunstenaar Peter Delpeut tekende in 2011 voor de fascinerende documentaire Immer Fernweh en komt vier jaar later, net voor de aanvang van de Nederlandse Dansdagen in oktober, met de documentaire Voor de dans dan wel Dedicated to dance, een filmisch onderzoek naar de denkende danser, voorheen Warming Up genoemd.

Zoals te verwachten is wordt er in de korte documentaire geen woord gesproken. De aandacht is geheel gericht op de gezichten van de zes dansers van het gezelschap LeineRoebana, te weten Audrey Apers, Camilla Bundel, Luana van Eekeren, Uri Eugenio, Tim Persent en Heather Ware.

De vier vrouwen en twee mannen denken duidelijk na terwijl ze een dans doen. Niet als ze alleen dansen maar ook als ze dat samen doen. Bij de laatste vorm is op het gezicht van een danseres soms een glimlach te ontdekken en tijdens een wilde dans zelfs een brede lach, maar over het algemeen is de blik verstild, naar binnen gericht en weinig expressief. Dat betekent niet dat de documentaire niet de moeite waard is. Het is een genot om naar allerlei subtiele gezichtsuitdrukkingen van de zwarte dansers en blanke danseressen te kijken, te meer omdat die door Delpeut van dichtbij in beeld gebracht worden.

De muziek is van Daau, de Belgische band met de volledige naam Die Anarchistische Abendunterhaltung. Men begint heel rustig met enkele klanken terwijl de dansers rustig enkele bewegingen oefenen en daarbij ook met het hoofd draaien, alsof men met de opwarming bezig is, zoals de eerdere titel van de documentaire ook luidde. Soms schudt men ook met het hoofd als om de beweging uit het hoofd te krijgen en opnieuw te beginnen. Het moet een fascinerend proces zijn dat zich in het hersenen afspeelt. De coördinatie tussen motoriek en cognitie, gesteund door tactiele gewaarwordingen, een wereld waarin veel nog onbekend is.

De concentratie is hoog. Na een serie wilde bewegingen volgt een zucht die weer wordt opgevolgd door een nieuwe serie bewegingen, maar de voldoening na de voltooiing van de dans is groot. De camera die moeite heeft gehad om de gezichten van de dansers bij te houden krijgt ook rust. Als afsluiting masseert men in een kring het hoofd van degene die voor de danser of danseres staat. De bewegingen zijn vloeiender, zachter om niet te zeggen sensueler, tot Delpeut een eind maakt aan het optreden door de camerabeelden wazig te laten worden.

Vooral het gebrek aan verbale uitingen geven diepgang aan het getoonde. Ook zonder woorden kunnen we met elkaar communiceren. We kunnen aanvoelen wat de ander beweegt, met de ander meevoelen en ons invoelend in de ander verplaatsen. De introductie van Delpeut is een mooie opwarming hiervoor. 

Hier meer informatie en foto’s op de site van de Nederlandse dansdagen, hier mijn verslag van Immer Fernweh. Hier meer over LeineRoebana. Hier een ander nummer van Daau, A funny little feeling, dat me ook zeer dansbaar lijkt.