Weiner (2016), documentaire van Josh Kriegman en Elyse Steinberg

Politicus gaat ten onder aan seksverslaving

De documentairemakers Josh Kriegman en Elyse Steinberg maakten een fascinerend portret van de Amerikaanse politicus Anthony Weiner (1964), die van 1999 tot 2011 voor de Democraten in het Huis van Afgevaardigden zat. Hij trad af vanwege sexting maar was twee jaar daarna toch weer kandidaat was voor het burgemeesterschap van New York. In de documentaire wordt hij gevolgd vanaf dertien weken voor de verkiezing tot op de verkiezingsdag in 2013. In die periode wordt een onverwachte wederopstanding gevolgd door een onvermijdelijke neergang.

Dat Weiner een opgewonden standje is zien we in beelden uit 2010 waarin hij zich achter het spreekgestoelte van het Huis van Afgevaardigden heel druk maakt over Republikeinen die geen wet willen aannemen die ervoor zorgt dat hulpverleners die betrokken waren bij de rampdag op 9 september 2001 geld krijgen. Een jaar later moet hij bekennen dat hij op Twitter een foto heeft gepubliceerd waarin hij te zien is met een bobbel in zijn onderbroek. Hij biedt zijn excuses aan aan zijn vrouw Huma Abedin, die  adviseur is van Hillary Clinton en die later toch weer goed vindt dat hij mee gaat doen aan de race voor het burgemeesterschap van New York.

Zestien weken daarvoor doet hij zijn best om vragen naar zijn verleden te ontwijken. Hij zet ook Huma in om te laten zien dat de problemen rond sexting verleden tijd zijn. De medewerkers aan zijn campagne steunen hem en ook veel New Yorkers vinden dat hij een tweede kans moet krijgen. Acht weken later pleit hij voor een goede gezondheidszorg en probeert zijn persoon naar de achtergrond te verschuiven. Op het moment dat hij in de peilingen voorstaat, doet zich een nieuw geval van sexting voor, dat Weiner hoofdbrekens bezorgt. De camera moet zelfs uit omdat hij eerst met Huma moet praten. Hij geeft daarop samen met Huma een persconferentie (zie foto), die de twijfels in de media niet kunnen wegnemen en ook Huma maakt zich zorgen, vooral na een kritisch onderhoud dat zijn stafmedewerkers met hem hebben. Getuige Sydney Leathers verschijnt op televisie met een belastende verklaring voor Weiner.

Zes weken voor de verkiezingen zegt Weiner tegen Kriegman dat de media de rol spelen die van hen verwacht wordt, maar dat hij doorgaat. Een televisie-interview voor NBC loopt echter danig uit de hand. Huma kijkt de uitzending met hem terug, vindt het waanzin en wil dat Weiner zich concentreert op zijn speech. In de media vraagt men zich af waarom Huma haar man nog steeds steunt. Dit wordt twee weken voor de verkiezingen gevolgd door een oproep van Hillary Clinton aan Huma om te breken met de campagne van haar man, hetgeen Huma ook doet. Daarvoor ontstaat ophef over een hoogoplopend en door televisiecamera’s vastgelegd meningsverschil tussen Weiner en een joodse man die vindt dat hij geen moraal heeft. Op de verkiezingsdag wil Huma niet samen met Weiner haar stem uitbrengen. Daarop gaat Weiner met zijn zoontje naar de stembus. Later die dag weten ze op weg naar de persconferentie, waar Weiner zijn aanhang moed inspreekt, met moeite Sydney Leathers te ontlopen, die door een televisiestation gevraagd is om een ontmoeting te hebben met de man die haar bestookte met seksueel getinte berichten. Tenslotte zegt hij tegen Kriegman en Steinberg dat hij geen spijt heeft van de documentaire. Hij wilde gezien worden zoals hij was, al was dat wellicht een naïeve gedachte.  

De documentaire kreeg een motto mee ontleend aan Marshal McLuhan dat luidt: Je naam is een zware klap waar je nooit meer overheen komt. Dat blijkt ook wel uit de aftiteling waarin we lezen dat Weiner in 2016 opnieuw betrokken was bij sexting, waarna ook Huma de band met hem verbrak. Wordt het eindelijk eens tijd voor een therapie tegen zijn verslaving.

Hier de trailer.