Jonge skaters in Tblisi volgen hun eigen spoor
When the earth seems
to be light is een sfeerportret van een groep skatende hangjongeren in de
hoofdstad van Tblisi in Georgië. De drie makers Salome Machaidze, Tamuna
Karumidze en David Meskhi laten de beelden spreken. Tussen opnames door van de
skatende jongeren op het dak van een leegstaand gebouw en in de hoofdstad zelf -
zelfs op de openbare weg, liefst in het donker van een hellend gedeelte, om in
ieder geval spanning te voelen - zien we beelden van een opstand van boze
burgers in mei 2013, die volgens de ondertiteling te maken heeft met een
emotioneel protest tegen een lgbt demonstratie. Katholieke kerk en staat hebben
zo’n sterke invloed in het land dat er voor jongeren weinig ruimte is.
Daarnaast gaat het ook om een leeftijdsfase waarin vooral het gevoel verkend
wordt en men zich niet teveel vragen stelt over de toekomst. Volgens een van de
jongeren, die zelf tatoeages op zijn lichaam plaatst, gaat het om het proces
waar ze in zitten en niet om het doel daarvan.
Een van de jongens, Sandrik, stelt de andere leden van zijn
groep voor, die als ik het wel heb, uit zeven personen bestaat met allemaal hun
eigen achtergrond, waaronder ook een Fransoos. Het was moeilijk de jongens uit
elkaar te houden, op de zwijgzame Mirian na met heel lang zwart haar die ook
kok is. De anderen hebben ook lang haar en vinden het vervelend als ouderen
daar kritiek op hebben. Het liefst gaan ze erop uit om te skaten op hun
favoriete terrein, iets wat er uitziet als een dakgarage van een vervallen
gebouw, dat net als veel andere gebouwen en woontorens, uit de Russische tijd
stamt. Een van de jongens zegt dat andere steden een centrum hebben met
buitenwijken erom heen maar dat Tblisi een chique troep is. De documentaire makers
doen hun best om dat te laten zien aan de hand van opnames in de stad, vanaf de
weg of vanuit de lucht. De sfeer van de oude Sovjet tijd is duidelijk voelbaar
in het openbare leven.
Een jongen die in de ban is van een videogame, denkt dat
anderen games spelen om aan de realiteit te ontkomen, maar zelf slaapt hij het
liefst. Een ander gaat terug naar het ouderlijk huis en ziet dat zijn broertje
zijn kamer heeft ingepikt. Hij voert een discussie met zijn moeder over de
nutteloosheid van diploma’s en zijn weerzin om naar school te gaan. De
tatoeëerder heeft geen pijn door het prikken van de naald in zijn huid, net zo
min als Sandrik, die een hekel aan Georgië heeft, van het skaten heeft. Hij
hoopt met het oefenen van tricks iets te bereiken, maar raakt gemakkelijk
gefrustreerd en kan dat behoorlijk afreageren op zijn board. De pijn die
gepaard gaat met het vallen staat in geen verhouding met de psychologische pijn
die hij voelt.
When the earth seems
to be light vertelt weinig over de achtergronden van de toestand in Georgië,
maar daardoor komen de beelden des te harder binnen. De jongens hebben niet zo
veel te zeggen. Ze klitten bij elkaar in leegstaande ruimten, hebben hun hobby’s
op het gebied van muziek of kunst, ver verwijderd is van de kunstuitingen van
de rijken of een interview met een gearriveerde schrijver op de televisie. Anderen
stelen benzine en maken molotovcocktails. De kijker wordt geraakt door de
uitzichtloosheid van een generatie die overleeft in een stad die zich nog niet
ontworsteld heeft aan de loodzware jaren toen de Russen daar de baas waren. Aan
het eind gaat de groep met de trein naar de Zwarte Zee kust met paleizen die
leegstaan maar waar ze in de tuinen wel kunnen skaten. Het is maar gelukkig dat
dit soort jongens in ieder geval elkaar heeft en hun skateboards.
De documentaire is gebaseerd op een fotoserie van David
Meskhi over de skaters.
Hier de trailer op
vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten