Grote machteloosheid in Palestijnse enclave
Team Gaza is niet,
zoals verwacht, een hulpverlenersproject in de Gazastrook, die in de
documentaire van Frederick Mansell en Laurens Samson de grootste gevangenis ter
wereld wordt genoemd waar twee miljoen mensen in behoeftige omstandigheden
leven, maar portretteert een viertal voetballers van Beach Camp - de naam van
de wijk in Gaza-stad en tegelijk de naam van de club – die daar hun zorgen even
kwijt kunnen, al zijn de verrichtingen van de club niet om over naar huis te
schrijven.
Usame, Ahmed, Imad en Nehru hebben allen hun eigen
levensvisie en brengen daarmee de diversiteit aan meningen van Palestijnen op
een geschakeerde manier naar buiten. Usame heeft een godsdienstige instelling
en legt zich neer bij de traagheid waarmee de bouw van een nieuw huis gepaard
gaat, Ahmed komt het liefst meteen in opstand tegen de gehate Israëliërs, Imad
droomt van een eigen kapperszaak en zegt tegen een klant dat hij niet wil dat
zijn verloofde gaat werken of studeren, Nehru wil het liefst zijn
voetbaltalenten ontplooien maar wordt tegengehouden door een grens die dicht
is.
De documentairemakers volgen de hoofdpersonen een voetbalseizoen
lang, dat dramatisch slecht begint, waardoor de trainer ontslagen wordt, maar
een nieuwe coach brengt weinig verlichting. Op het eind van de competitie hangt
het erom of Beach Camp wel of niet degradeert maar ze weten dat net nog te
voorkomen, hetgeen veel vreugde teweegbrengt en gezwaai met intens blauwe
vlaggen.
Interessanter dan de beelden van het knollenveld van de club
en de povere kwaliteit van het spel is de ideeënwereld van de vier spelers die
op betrokken wijze door de documentairemakers over het voetlicht wordt
gebracht. Usame loopt over de resten van zijn gebombardeerde huis, bidt voor
zijn moeder die in Israël geopereerd wordt en knuffelt met zijn baby, die hij in
een nieuw huis hoopte onder te brengen. Ahmed komt in actie tijdens een
training die militair oogt en verder zien we hem aankloppen bij de
administratieve dienst van de VN om zijn dochter aan te geven, voedsel op te
halen of een verwijzing voor zijn zoon die besneden wordt. Imad treedt in het
huwelijk, maar vindt het vervelend dat zijn bruid bij zijn ouders moet
intrekken en krijgt toch nog een eigen zaak en een kind. De achttienjarige
Nehru wacht tot de grens met Egypte opengaat zodat hij naar Zweden kan om daar
zijn vleugels uit te slaan. In de tussentijd kijkt hij op zijn telefoon, vist
hij met zijn opa en verzorgt hij de duiven.
Een mooie scène in deze lange documentaire volgt de tocht
van Nehru, zijn broer Omar en zijn vader naar de grens bij Rafah. Eerst dient
men zich in te schrijven, vervolgens moet er lang gewacht worden in een hal
waar geldwisselaars actief zijn. Tenslotte kan de bagage in een bus gepropt die
naar de grens rijdt, waar de Egyptische grenswachten echter niet blijken te
werken waarop het drietal maar weer de terugtocht onderneemt. De machteloosheid
van de inwoners van Gaza is groot, zoals ook te zien is in een scène waarin
Usame na een bezoek aan een kantoor in Rafah, waar men hem ook niet kan helpen
aan een woning, uitkijkt op de grens, zo dichtbij maar tegelijk zo ver, waar mensen
in vrijheid kunnen leven.
Hier de
Facebookpagina van Team Gaza, waarop het laatste bericht dat Team Gaza
genomineerd is voor de Gouden Kalf competitie van het NFF 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten