Onverzettelijke journalist geeft na beroerte niet op
Andrew Marr (zie foto) is een door de wol geverfd politiek journalist
en televisiepresentator van de BBC als hij op 53 jarige leeftijd een beroerte krijgt.
Vier jaar later heeft hij nog steeds last van verlammingen in linkerarm en
been. Hij zegt dat de beroerte de belangrijkste oorzaak is van invaliditeit in
Groot Brittannië en onderzoekt wat hij nog meer kan doen om zijn oude lijf weer
terug te krijgen.
Liz Allen begint haar film op zondagochtend 20 maart 2016.
Marr betreedt de burelen van de BBC en begint zijn werkweek. Zijn collega’s
zijn zeer geschrokken wat zich een paar jaar eerder heeft afgespeeld en vragen
zich af of het goed is dat hij weer zo bevlogen aan de slag is gegaan. Zelf
zegt Marr dat hij de twee jaar voor de beroerte heel hard had gewerkt, ook wel
voortekenen kreeg en tijdens zware inspanning op een roeimachine niet goed
werd. Hij dacht aan migraine en kroop in bed, maar lag ’s ochtends op de grond
en kon niet meer opstaan.
Hij bezoekt weer het ziekenhuis waar hij vier jaar daarvoor
naar toe gebracht werd en vindt dat ook wel weer angstig. In die tijd was de
verwachting heel onzeker. Hij spreekt met de neuroloog die hem opereerde en hem
nog eens laat zien wat de oorzaak was, namelijk een scheur in zijn halsslagader
waardoor zijn hersenen te weinig bloed kregen. Na zijn ontslag had hij niet
veel begeleiding. Zijn fysiotherapeuten stelden al gauw vast dat hij
gestabiliseerd was, zoals dat heet, hetgeen betekent dat zijn situatie stabiel
was.
Marr wendt zich tot een vrouwelijke professor die de schade
aangericht in zijn hersenen kan bekijken en ook in hoeverre die door andere
hersendelen is gecompenseerd. Ze ziet dat ook het motorische centrum is geraakt
waardoor Marr nog steeds last heeft van verlammingen. Gelukkig werkt zijn
spraakcentrum, anders dan een vrouw die na veertig jaar nog steeds niet
fatsoenlijk kan praten, wel weer gewoon. De vrouw kan wel overigens wel zingen,
omdat haar geheugen wel intact is gebleven.
Om meer verbetering uit te lokken wendt Marr zich tot een
behandeling waar zijn hersenen via een electrode worden verwarmd terwijl hij
saaie oefeningen doet. Na drie weken blijkt deze therapie toch niet erg aan te
slaan.
Marr en zijn vrouw Jackie wonen inmiddels dichtbij het
hoofdkwartier van de BBC. Daarnaast heeft hij een studio in het huis van
Xandra, een voormalig agente van hem, waar hij schildert, het
allerbelangrijkste in zijn leven zegt Marr, waarin hij alles kan vergeten.
Tegenwoordig kan hij niet meer schilderen naar waarneming, maar hij is wel blij
dat in ieder geval, anders dan bij een man die zijn vrouw nauwelijks kan
herkennen door gezichtsblindheid, zijn zicht intact is.
In Glasgow, vlak bij zijn geboorteplaats Dundee, spuit een
dokter stamcellen in, die nodig zijn om lichaamsweefsel aan te maken. Omdat de
effecten nog onbekend zijn, vertrekt Marr eerst naar Miami waar een
huidspecialist in een privékliniek voor zevenduizend dollar een ontstekingsremmer
injecteert die ervoor moet zorgen dat de stof, verantwoordelijk voor de
chronische ontsteking in de hersenen, afgebroken wordt.
Hoewel er een vrouw is die Linda heet en helemaal genezen
werd, blijven de resultaten bij Marr mager. De huidspecialist zegt dat dit
mogelijk komt omdat de ontsteking bij hem gering is. Marr hoopt wel
uiteindelijk van zijn loopbeugel af te komen en adviseert om nooit op te geven.
Hier een
interview met Liz Allen, ook over het maken van de documentaire over Andrew
Marr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten