Minimalistische Brusselse film mist diepgaander inhoud
Het speelfilmdebuut van de Belg Tom Heene, Welcome home, voldoet niet aan de
verwachtingen. Hoewel de beelden fraai zijn, is het verhaal te dun om tot de
verbeelding te spreken. Welcome home is
dan ook meer een promotie van de stad Brussel met bijzondere muziek eronder.
De film bestaat uit drie verschillende verhaallijnen die
zich allemaal in de Belgische hoofdstad afspelen. In de eerste verhaallijn gaat
over een Iraniër die na veertig jaar weer in Brussel terugkeert om het stel op
te zoeken waar hij als student bij verbleef. Daarin wordt de stad het
duidelijkst uitgebeeld. Samen met hoofdpersoon Lila, die zelf ook drie maanden
weg is geweest, hetgeen een band tussen hen schept, loopt Bilal rond om het
adres te zoeken waar het stel woonde. Hij vertelt Lila over de bijzondere vrouw
van het stel, maar helaas komen we niet meer over haar te weten. De plaats waar
haar huis stond, blijkt te zijn afgebroken en daarmee eindigt ook het avontuur.
Een tweede lijn speelt zich af in nachtelijk Brussel en gaat
over een stel jonge mensen die voor het Europees Parlement werken en een
avondje gaan stappen. In de auto is het al een dolle boel. De wiet gaat rond
tussen de medewerkers en de stageaires. Vooral Agnieska is een feestbeest. Door
de opwinding rijdt men Lila aan die op de fiets door de stad rijdt. Eerst leidt
een botsing nog tot een kras maar later wordt Lila frontaal geraakt en belandt
in het ziekenhuis.
Vooraf gaande aan het ongeluk, speelt zich de ontmoeting
tussen Lila en haar vriend Benjamin af, die zeer ongerust is geweest omdat Lila
de laatste maand niets heeft laten horen. Lila negeert zijn vragen en is vooral
geïnteresseerd in zijn lijf, dat ze zo goed kent. De wanverhouding tussen
liefde en seks leidt een heftige scène waarin Lila haar vriend wil bewijzen dat
seks ook zonder liefde kan. De ontsteltenis is daarna groot waarop Lila het
huis verlaat en Benji gedesillusioneerd achterblijft.
Heene begint met een lang shot in de gang van hun
appartement waarin we Lila horen hijgen. De toon is niet alleen vol opwinding
maar ook vol verdriet. Het zal de gevoelens van Lila verbeelden over de
ontoereikendheid van de relatie. Als ze na drie maanden terugkomt bij Benjamin
vertelt ze dat ze liever alleen gaat wonen, een privé leven wil hebben. Het had
boeiend geweest om, net als over de jonge stel bij wie Bilal een kamer huurde, meer
van haar en van Benjamin te weten te komen. Dat had de film meer diepte gegeven.
Manah Depauw speelt haar rol van de nieuwsgierige,
uitdagende Lila die meer macht over haar leven wil krijgen vol overgave, Kurt
Vandendriessche als Benjamin kijkt wel erg stuurs en doet eerder denken aan een
seriemoordenaar dan een man die door zijn vriendin in de steek is gelaten.
Steeds verwacht de kijker dat hij tot de aanval overgaat, maar het blijft
slechts bij een klap in het gezicht van Lila, die door Benjamin ervan verdacht
wordt dat ze drie maanden lang maar wat rond geneukt heeft en eenmaal thuis hem
ook als lustobject gebruikt. Nader Farman als Bilal mag er zijn, al blijft ook
zijn rol erg afstandelijk. Het minimalisme breekt de kijker tenslotte op.
Hopelijk leert Heene bij en komt hij de volgende keer met een film met een diepgaander
inhoud.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten