De lotgevallen van ongewenst zwangere tienermeisjes prachtig
verbeeld
Patrice Toye, bekend onder andere van de onvergetelijke film
Rosie (1998) over een jong meisje dat
geen ouders meer heeft en samenwoont met een 27 jarige vrouw, hetgeen tot de
nodige verwikkelingen leidt, neemt in Little
black spiders een ander weesmeisje tot hoofdpersoon. Het is de vier jaar
oudere Katja Beersman, eigenlijk Catherina, die zwanger is geraakt van Gie, haar
leraar klassieke talen en naar de zolder van een ziekenhuis in de bossen wordt
gebracht waar tien ongewenst zwangere tienermeisjes de bevalling afwachten, het
kind afstaan en daarna weer verder kunnen gaan met hun tienerleven.
De hoofdrol van Katja wordt geweldig gespeeld door Line
Pillet. Ze heeft de juiste mengeling van doortastendheid en dromerigheid.
Hoewel het eerst lijkt dat ze niet geaccepteerd wordt de groep, weet ze zich
aardig te handhaven. Ook door de vriendschap met Roxanne (Charlotte de Bruyne).
Een voorbeeld hiervan zien we als de groep een boekje afpakt dat Katja van haar
geliefde docent heeft gekregen. Het betreft een Grieks treurspel waaruit door
de anderen wordt voorgelezen, waarop Katja voorstelt het stuk met z’n allen te
gaan spelen. Het is mooi te zien hoeveel energie er loskomt als de meisjes zich
op sleeptouw laten nemen.
De groep in het ziekenhuis verveelt zich erg, zoals we uit
de beelden zien. Vaak zitten ze loom samen in het bos na hun activiteiten in
het naai atelier, uitgevoerd onder het oog van Cecilia, die ooit ook zwanger
was en onder de hoede kwam van Simone, de feeks achtige directrice van de
afdeling. Bij binnenkomst neemt ze Catherina meteen haar eigen naam af en geeft
haar de gewonere naam Katja. Ook laat ze het meisje een formulier tekenen waarin
ze, hoewel Katja zich dat niet bewust is, toestemming geeft om het kind te
laten adopteren.
Met Roxanne praat Katja erover dat ze hun kind graag willen
houden. Ze converseren met elkaar door een luikje dat is verborgen achter een
schilderij met Jezus erop, die opeens lijkt te roken. Katja schrijft ook in
haar dagboek aan haar geliefde leraar Gie, die maar niet komt. Als ze acht
maanden zwanger is, besluit ze naar hem te gaan. In een treurige scène ziet ze dat
Gie in de vroegte afscheid neemt van zijn vrouw om naar school te gaan. Hij
stelt voor dat Katja met hem meerijdt. Dan kunnen ze praten. Katja die
duidelijk nog steeds smoorverliefd op de classicus is, raakt zwaar
teleurgesteld als Gie geen enkele verantwoordelijkheid voor haar kind op zich
wil nemen. Haar verlangen naar het moederschap wordt geknakt.
Samen met Roxanne besluit ze weg te lopen uit het ziekenhuis
over de grens waar ze naar toe zijn gebracht om te bevallen, omdat er in hun
eigen ziekenhuis op zondag niet gewerkt wordt. Omdat Katja erop staat om met
Roxanne mee te gaan die al weeën heeft, wordt bij haar de bevalling opgewekt.
In de meest dramatische scène uit de film gaat Katja met haar baby naar Roxanne
die zegt dat haar kindje het niet heeft overleefd. In de net zo dramatische afloop
neemt Roxanne het kindje van Katja aan als haar eigen kind.
Little black spiders speelt
in het jaar 1987. De beelden zijn van een hallucinerende aard. De punkmuziek
uit het cassettedeck van Katja werkt vervreemdend in de stille atmosfeer van
het ziekenhuis. De beginbeelden met gekrabbelde uitroepen van voorgangers op de
muren geven al een desolaat beeld van de opvang van de meisjes. Dat de film gebaseerd
is op werkelijke feiten, maakt het allemaal nog aangrijpender.
Hier de site
van Little black spiders met daarop
een trailer en veel meer informatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten