Liefde van onderwijzeres helpt nieuwkomers zich thuis te
voelen in Nederland
De gerespecteerde documentairemakers Petra Lataster-Czisch
en Peter Lataster richten hun camera een schooljaar lang op het migrantenklasje
van juf Kiet, werkzaam op de openbare basisschool Het palet in Hapert. Ze filmen daar vooral vier kinderen die allen
uit Syrië afkomstig zijn, terwijl ze ingevoerd worden in de Nederlandse taal,
het rekenen en leren over de manier waarop wij hier met elkaar omgaan.
De portretten van de kinderen zijn weergaloos, om te
beginnen met dat van Haya, die meteen al huilt omdat haar roze broek vuil
geworden is. De zeer geduldige Kiet biedt haar een andere broek aan, maar dat
wil Haya niet. Ze polst andere leerlingen, die zich in het Nederlands beter
verstaan kunnen maken, om tegen Kiet te zeggen dat ze haar moeder moet bellen,
maar zover gaat de juf niet. Er zijn grenzen. De Latasters brengen vervolgens
het gezicht van Haya langdurig en van dichtbij in beeld. In een andere scène
hoort Kiet dat Haya op het schoolplein andere kinderen slaat. Kiet is er
helemaal klaar mee. Dat moet maar afgelopen zijn.
Haya, die ondeugend uit haar ogen kan kijken, vindt een
nieuw slachtoffer in de persoon van de zesjarige Leanne (zie poster) die bij hen in de klas
komt. Ze wil graag het meisje met haar schoolwerk helpen, maar op een dominante
wijze. Kiet heeft goed in de gaten wat er aan de hand is en zegt dat Haya naar
het gezicht van Leanne moet kijken om te weten hoe het meisje zich voelt.
Leanne werkt zoals duidelijk te zien is het liefst alleen. Kiet raadt Leanne
aan om ‘Stop, hou op,’ te zeggen als de bemoeienis van anderen haar te veel
wordt. Op de speelplaats staat ze ook wel alleen, bang voor het geluid van de
voetballen van de jongens die als bommen tegen de muur geschoten worden.
Dat de kinderen veel achter de rug hebben wordt duidelijk in
het portret van Jorj die met zijn broertje Maksem in de klas arriveert. Tijdens
een klassegesprek gaat het over zijn
vermoeidheid. Jorj probeert, geholpen door de oudere Nour, uit te leggen dat
hij door zijn broertje uit bed geduwd is. Later vertelt hij dat zijn vader in
Syrië niet sliep uit angst voor bommen. Kiet zegt tegen Jorj dat hij hier in Nederland
veilig is en moet proberen een goede nachtrust te krijgen. Het verzet van Jorj
tegen het nieuwe bestaan is echter in alles voelbaar. In zijn weigering om zijn
schoenen in de gymzaal uit te trekken, in zijn gedraal met het maken van sommen
en zijn weigering om zichzelf te laten zien tijdens een les dramatische
expressie.
Het mooie van de documentaire is dat de kinderen zich,
ondanks de beperkte mogelijkheden van Kiet en haar pedagogisch niet altijd
sterke beslissingen, in goede zin ontwikkelen. Haya die naast ondeugend ook
verlegen van aard is, is trots op het diploma dat ze ontvangt omdat ze zich
sociaal voorbeeldig ontwikkeld heeft, Leanne heeft grote vorderingen op
taalgebied gemaakt, Jorj kent de tafel van vijf en doet aan het eind van het
jaar enthousiast mee met de musical. Veel hebben ze te danken aan de grote
inzet en de liefde van hun juf. Het zou
nog mooier zijn als er een goede onderwijsmethode zou zijn om nieuwkomers op te
vangen. In de documentaire zijn aanzetten daartoe te zien die ontwikkeld worden
door Kennisland.
In het nagesprek met Daphne Bunskoek vertelt Petra
Lataster-Czisch dat er iets moet gebeuren aan de nadelige gevolgen die de
bestuurlijke decentralisatie voor het onderwijs in de regio heeft. Ik zou daar
aan willen toevoegen dat het tijd wordt dat de klassen verkleind worden en dat
het onderwijzend personeel uiteindelijk eens als volwaardig worden gezien en
niet wordt lastig gevallen met bureaucratische rompslomp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten