Aangrijpend levensverhaal van een illegale Amerikaan
De documentaire
Documented geeft een aangrijpend beeld van de psychische problemen waar
illegalen in de Verenigde Staten mee te maken krijgen. Journalist Jose Antonio
Vargas, in 2011 onderscheiden met de Pulitzerprijs, vertelt over zijn
persoonlijke ervaringen als illegaal uit de Filipijnen en maakt daarmee de
hetze die Trump tegen illegalen begint des te schrijnender.
Vargas (1980) begint met zijn leven samen met zijn moeder in
Manilla. De lucht was daar zwaar en het huis waarin ze samenwoonden klein. Zijn
vader was meteen na zijn geboorte verdwenen. Zijn moeder bracht hem bij haar
ouders en nam hem weer terug toen zij in 1984 legaal naar de Verenigde staten
vertrokken. Op zijn twaalfde werd hij op het vliegtuig naar zijn grootouders gezet.
Buiten medeweten van zijn oma om werd hij door zijn opa die als bewaker werkte,
als illegaal binnengehaald. Het land zag er heel anders uit dan Vargas in
gedachten had. Hij dacht dat zijn oma een rijke vrouw was en wist niet dat ze
hard werkte in een fastfoodrestaurant en het geld uit de mond spaarde om de
moeder van Vargas te ondersteunen. Vanaf zijn aankomst kreeg hij te maken met
een leugen die veel verder ging dan zijn beeld van de Verenigde Staten. Pas
toen hij op zijn zestiende zijn rijbewijs wilde ophalen, kreeg hij te horen dat
zijn verblijfsvergunnning vals was.
In 2011 vertelt hij op een bijeenkomst van Dreamers,
illegale jongeren - elf miljoen in aantal, die overal vandaan komen - voor het
eerst over zijn geheim. Hij beleeft een angstige tijd als hij in de New York
Times zijn illegale status bekend maakt. Advocaten spreken van een juridische
zelfmoord.. Vargas neemt zelf de telefoon op om te informeren hoe het zit, maar
krijgt geen antwoord. Hij organiseert een bijeenkomst met dertig Dreamers die
op de omslag van Time komen te staan. De onzekerheid is groot als er niets
gebeurt Tijdens een protestbijeenkomst (zie foto) vertelt hij aan een echtpaar
dat via een senator een verblijfsvergunning voor een Brits nichtje hebben
gekregen, dat hij geen kant op kan. Hij is even verheugd dat Dreamers in van
Obama meer ruimte krijgen, maar valt buiten de boot omdat hij net de dertig
gepasseerd is. Tijdens een hoorzitting van de Senaat houdt hij een sterk
pleidooi voor meer menselijkheid.
Vargas vertelt zijn levensverhaal aan een publiek in een
zaal dichtbij de plek waar hij naar de middelbare school ging. Hij kaartte zijn
probleem aan bij een medewerker van de school die dacht dat zij het kon
verhelpen, maar hem, net als anderen, onvoorwaardelijk steunde in zijn
ontwikkeling. Vargas was een zeer leergierige jongen die veel op school was,
maar dat kwam ook omdat hij het niet goed kon vinden met zijn grootvader die
zijn probleem veroorzaakt had. Naar aanleiding van The times of Harvey Milk bekende hij publiekelijk in de klas dat
hij homo was, want dat was heel wat gemakkelijker dan zijn andere geheim, al
leidde het wel tot vertrek uit het huis van zijn grootvader. Hij deed er alles
aan om zijn accent kwijt te raken, interesseerde zich voor de journalistiek,
deed een vakopleiding en werkte voor verschillende kranten. De hoofdredacteur
van de Washington Post hield hem de hand boven het hoofd, nadat hij had
ingevuld dat hij legaal in het land was. Met zijn moeder had hij het contact
afgebroken, bang als hij was dat dit zijn uitzetting zou bespoedigen. Vargas
legt de zaal aanschouwelijk uit dat het hem onmogelijk is een aanvraag te doen
om legaal te worden. De formulieren van de immigratiedienst zijn niet op zijn
geval berekend.
Zijn moeder in Manilla vertelt haar deel van het verhaal. Ze
vond het vreselijk dat Vargas haar niet als vriendin accepteerde op Facebook en
zijn halfbroer en –zus wel. Tijdens een emotioneel eerste skypegesprek vertelt
ze dat ze van hem houdt en dat ze alles met de beste bedoelingen deed. Het
blijft een treurige zaak dat de twee elkaar na twintig jaar nog steeds niet in
de armen kunnen sluiten. Het maakt het onverzoenlijke standpunt van Trump
alleen maar verdrietiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten