Mens en dier komen om in het plastic
Gisterochtend berichtte de Volkskrant over een onderzoek in Science waaruit blijkt dat zeevogels
zoals de albatros op plastic in zee afkomen omdat het de geur van voedsel heeft.
Het herinnerde me aan een fragment uit de documentaire Bag it uit 2010 waarin we zien hoe de jongen van deze prachtige
vogels dood aan het strand liggen. Toen wist niet nog niet dat de geur van het
plastic de boosdoener was, maar de geur is ook niet het enige gevaar. Zeeschildpadden
zien plastic zakjes aan voor kwallen die ze smakelijk vinden, vissen consumeren
veel kleine stukjes plastic worden omdat ze denken dat het plankton is.
Zeehonden sterven net als de zeeschildpadden en de albatrossen van alle plastic
in hun maag, zelfs de mens blijft niet buiten schot.
De betekenis van Bag
it is tweeledig: enerzijds doet men iets in een tasje, anderzijds houdt men
ergens mee op. Job Berrier, die in Colorado woont,
wijst vooral op de tweede betekenis. Sinds hij een zijn
vrouw een kind verwachten, is het voor hem belangrijk om te onderzoeken wat
gezond is en wat niet. Het zet hem aan om een onderzoek naar ons excessieve
gebruik van plastic zakjes, die voor een deel in de oceaan terechtkomen en daar
in enorme drijvende afvalbelten, twee keer zo groot als Texas, ronddraaien. Deels
wordt het plastic door het zonlicht afgebroken. De plastic soep, die ontstaat
is een gevaar voor de gezondheid van dier en mens.
In het begin van de documentaire moest ik denken aan een
brief die ik ooit in 1976 kreeg van een Engelse vriendin die naar Duitsland was
verhuisd om daar te gaan werken in een taleninstituut. Ze verwonderde zich over
het enorme gebruik van plastic zakjes in winkels. Inmiddels is het daar, net
als in Nederland, wel anders gesteld. Berrier vindt het in ieder geval winst dat
plastic zakjes niet meer gratis worden verstrekt en dat veel plastic wordt
gerecycled. Een streepje onderaan een petfles geeft aan hoeveel keer de fles al
gebruikt is. Daarmee zijn we er echter nog niet. Het is veel beter om geen
plastic te gebruiken en de productie ervan te verminderen, al was het alleen
maar om de oceanen, het blauwe hart van de aarde, niet verder aan te tasten.
Hoewel er sinds 2010 de nodige vooruitgang is geboekt op het
gebied van week- en hardmakers, die een negatieve invloed hebben op de
menselijke gezondheid, de hormoonhuishouding verstoren en verantwoordelijk zijn
voor een ongewenste feminisering van het mannelijk geslacht, blijft de
productie van plastic alleen maar toenemen.
Science spreekt van een jaarlijkse productie van 300 miljoen ton waarvan
tussen de 5 en 13 miljoen ton in zee terecht komt, maar op site van Hetkanwel zegt men dat het bij de
laatste cijfers om dagelijkse hoeveelheden gaat. Dat komt onder andere door plastic
waterflesjes en disposables als de plastic gecoate koffiebekers van Starbucks. Drink from the sink, zegt een vrouw in
de documentaire dan ook. Ze noemt Evian naïve en gebruikt gewoon weer stukken
zeep in plaats van een handpompje.
Het argument dat plastic veel olie kost is in zes jaar
minder van belang geworden, maar des te belangrijker is het om het gebruik van
plastic terug te dringen. Niet alleen om slechte arbeidsomstandigheden in Azië ,waar
veel van ons plastic gesorteerd wordt, te voorkomen. We hoeven niet te veel te
verwachten van de American Chemistry Council. Die wilde niet eens reageren op
het verzoek van Berrier om een gesprek. De uitkomsten van zijn onderzoek zijn
vooral schokkend omdat de productie en consumptie van plastic pas in de jaren
vijftig op gang gekomen is en dat inmiddels onze hele natuurlijke omgeving
ermee vol ligt. Berrier roept op om eenvoudiger te gaan leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten