Filmrecensie: Mother and child (2009), Rodrigo García

Psychologisch interessante kanten rond adoptie verdrinken in sentiment

De Colombiaan Rodrigo García (1959) doet met Mother and child een duit in het zakje van het sentimentele drama. Hoewel het verhaal zich in Los Angeles afspeelt weet hij een gladde Amerikaanse sfeer te vermijden, maar helaas komen zijn karakters niet los van een oppervlakkig soort sentiment. De titel is al niet bijster inspirerend en vooral naarmate de film, die overigens geproduceerd werd door Alejandro Inarritu, zich ontwikkelt, wordt het steeds meer een tranentrekker.

Het verhaal speelt zich af rond de zoektocht van moeders en kinderen rond adoptie en is opgeknipt in drie subverhalen die, zo wordt ons beloofd, allemaal met elkaar te maken hebben. Tijdens het kijken was ik daarom al bezig om te zien hoe de puzzel kon worden gelegd. De meest voor de hand liggende oplossing, namelijk dat moeder Karen die naar haar kind zoekt dezelfde personen zijn als het kind Elizabeth dat naar haar moeder zoekt, wordt op een wrede manier verstoord door de dood van Elizabeth tijdens de bevalling, waardoor de zwarte Lucy uit de derde verhaallijn in beeld komt, die graag een adoptiekind wil.

In korte scènes springt García van de ene vrouw naar de ander. Karen (Annette Bening) is een vijftig jaar oude verpleegster, die teleurgesteld is in het leven omdat ze op veertien jarige leeftijd een dochter kreeg die weggeven is. Ze reageert erg kattig op een collega die intiem contact met haar probeert aan te knopen (zie het onderste plaatje) en is ook kattig tegen de verzorgster van haar moeder met wie ze samenwoont. Het kind Elizabeth (een mooie rol van Naomi Watts) is inmiddels een knappe onafhankelijke jonge vrouw die een nieuwe baan accepteert op een advocatenkantoor in Los Angeles en al vrij snel met haar zwarte baas Paul in bed belandt (zie het middelste plaatje). Haar libido is groot en vandaar haar ook haar promiscuïteit. Dat leidt, ondanks het feit dat ze gesteriliseerd, is tot een zwangerschap en een bevalling van dochter Ella, waarbij ze zelf het loodje legt. Lucy (Kerry Washington) kan niet zwanger raken en gaat naar de katholieke organisatie die ongewenste kinderen in pleeggezinnen plaatst. Ze wordt in contact gebracht met de zes maanden zwangere Ray die haar kind echter niet gemakkelijk kan afstaan en uiteindelijk besluit het maar zelf te houden. Lucy is ontroostbaar en wordt door de non van de organisatie, die een spin in het web is, op de hoogte gebracht van Ella die zielsalleen in de wereld staat en sluit de baby in haar armen (zie het bovenste plaatje). Inmiddels heeft Karen weet van het bestaan van haar dochter Elizabeth gekregen en sluit vriendschap met Lucy. Ze herkent in de ogen van Ella haar eigen moeder die inmiddels gestorven is, waarmee het verhaal rond is.

Het verhaal dat door de regisseur zelf geschreven is, zit vooral erg vol met mensen die allemaal dezelfde of soortgelijke relationele problemen hebben, hetgeen het sentiment er niet minder om maakt. In plaats van al die verschillende personen toe te voegen, waarbij de blinde Violet die Elizabeth ertoe beweegt contact met haar moeder te zoeken nog een van de aardigste is, had García ook meer de diepte kunnen zoeken. Zijn sterke behoefte om het verhaal op geloofwaardige wijze uit de doeken te doen, leidde nu juist tot het tegendeel. Voor de kijker bleef er weinig te raden over en ook humor was ver te zoeken. De psychologisch interessante kanten rond adoptie verdronken op deze manier toch in sentiment.

Hier de trailer.