Ex patiënt, die de dood goed kent, helpt anderen
Visión en Acción is een psychiatrische inrichting aan de
rand van de stad Juaréz, in het noorden van Mexico met 141 patiënten. Veel
begeleiding is er niet en daarom neemt voormalig patiënt Josué Rosales de
honeurs waar: hij beslecht ruzies, deelt medicijnen uit en spreekt een
opbeurend woordje.
De documentaire begint met een uitspraak van de Amerikaanse
schrijver Charles Bowden (1945-2014), die meewerkte aan de productie maar
overleed nog voor het eindresultaat klaar was. De uitspraak luidt: ‘Je betreedt het land van de doden. Uit
zelfbescherming zag je dat de doden de anderen zijn, afgescheiden van datgene dat we wij noemen. Dan vervaagt die grens, haast onmerkbaar.’
Rosales zou de woorden gesproken kunnen hebben, die meer
dood dan levend in de inrichting werd opgenomen na overmatig drugsgebruik. Hij
kon niet meer lopen en vreesde dat hij blind zou worden. Hij vertelt later aan een
bevriende kunstschilder in de stad dat enkele vingers zwart zagen van gangreen
en dat hij die er zelf afknipte om van de pijn af te zijn, hetgeen inderdaad
lukte. Hij praat met Memo die hem in die tijd waste, al weet de katatone man
daar zelf weinig meer van.
Na een lang herstel kwam Rosales weer tot leven en nam de
dagelijkse leiding op zich. Hij is ook degene die de politie inlicht over een
dode die bezweken is aan zijn schizofrenie. De agent zegt dat zij professionele
hulp nodig hebben, maar die is er niet en hier samen zijn is beter dan door de
stad zwerven. Een andere dode, een jongeman die bewusteloos raakte en daarop
dood ging, zonder dat Rosales de familie kon opsporen, leidt tot de verzuchting
hoe verschillend we toch allemaal dood gaan.
Er komt een pater langs die de oprichter van de inrichting
is en met de mensen praat en een huilende dochter van een echtpaar troost. Er
komt ook een psychiater langs die tegen een patiënt zegt dat hij zijn
medicijnen moet innemen, hoewel de man dat niet nodig van.
Rosales is bang om terug te gaan naar de stad waar hij bijna
het loodje legde. Hij toont de plaats waar ze drugs gebruikten. De oude naalden
leggen nog tussen het puin. Hij gaat op bezoek bij schilder Horacio en vertelt
hem over die zwarte vingers van hem.
Een nieuwe ontwikkeling in de documentaire bestaat erin dat
Rosales graag zijn dochter wil zien die in Californië woont en die hij al 22
jaar niet heeft gezien. Aitken spoort haar op en regelt een ontmoeting. Rosales
ziet er toch ook wel tegenop omdat hij haar vroeger in de steek gelaten heeft
en zich daar schuldig over voelt. Maar hij zal incasseren, zegt hij wijs. En
vergeving vragen. Hij is vaker de grens overgestoken.
De omhelzing is intens. De dochter toont foto’s van toen ze
een kind was. Rosales zucht en geeft haar nog eens een hug. Erover praten kan hij niet. Hij moet eraan werken om haar uit
te leggen hoe het zo gekomen is, maar het is wel alsof een deur geopend wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten