Filmklassieker met sterk verhaal, mooie liedjes en
vrolijke dansjes klinkt als een klok
De filmklassieker Singing
in the rain van Gene Kelly, die zelf de hoofdrol op zich neemt, speelt zich
af in de tijd dat de stomme film veranderde in een geluidsfilm. De
veranderingen waren groot en niet iedereen was daar blij mee. Dat gold niet
voor het publiek dat laaiend enthousiast was over de stemmen die zelf op het
witte doek spraken, maar voor sommige acteurs betekende dat een enorme
omschakeling, zoals Jean Hagen in de rol van Lina Lamont laat zien.
Het verhaal begint in Hollywood in 1927 wanneer Lamont samen
met haar collega Don Lockwood de première van The Royal Rascal komt bezoeken.
De rode loper ligt uit en het publiek kijkt gefascineerd naar de beroemdheden
die uit de auto stappen. Lockwood wordt geïnterviewd en gevraagd naar zijn
precieze relatie met Lamont. De vragenstelster wil het liefst dat de twee zo
snel mogelijk in het huwelijk treden, zoals die soort roddeldames eigen is,
maar Lamont laat zich daar niet over uit en vertelt liever over zijn goede
relatie met zijn vaste pianist Cosmo (Donald O'Connor}. Het is meteen al opvallend dat Lamont er
het zwijgen toe doet. Later horen we dat dit contractueel zo is afgesproken,
omdat Lamont een krijsende stem heeft. Ook de verhouding tussen Lamont en
Lockwood is uiterst precair. Terwijl Lockwood haar gewoon als een collega ziet,
is Lamont idolaat van Lockwood en wil het liefst met hem trouwen.
De enorme bekendheid van Lockwood maakt dat hij zich nauwelijks
zonder kleerscheuren in het publiek kan begeven. Zonder opzet komt hij daardoor
in de auto terecht van Kathy Selden (Debbie Reynolds), die hem niet herkent, niets om film geeft
en de voorkeur geeft aan toneel omdat men daar tenminste een stem heeft.
Lockwood is meteen in de ban van de onafhankelijke jonge vrouw. Als hij haar
treft op een feestje van filmbaas Dexter, die een demonstratie van een
geluidsfilm laat zien, is Lamont zo jaloers dat ze Selden een taart in het
gezicht gooit, al is die eigenlijk bedoeld voor Lockwood. Lockwood doet
pogingen haar terug te vinden en is blij dat Selden opgenomen wordt in de crew.
Om blijk te geven van zijn liefde ensceneert hij een filmische omgeving waarin
hij alle ruimte heeft om zijn gevoelens te tonen.
Om de overschakeling naar de geluidsfilm goed te laten
verlopen krijgen de acteurs stemles. Dat gaat Lamont heel goed af, zoals we in
een flitsende scène met Cosmo zien. Lamont heeft meer moeite haar stem omlaag
te brengen. Ook lukt het haar niet om in de microfoon te praten. Er wordt van
alles geprobeerd om haar stem weer te geven en tenslotte krijgt ze als noodoplossing
een microfoon op de schouder van haar jurk. De voorvertoning van de stomme film
The duelling cavalier, waar ze eerder
aan werkten, met geluid leidt niet tot het gewenste resultaat waarop Lockwood
besluit er een musical van te maken, The
dancing cavalier. Probleem is dat Lamont niet kan zingen. Cosmo, die
inmiddels van pianist gepromoveerd is tot muzikaal leider, komt op het idee om
Selden op de achtergrond te laten zingen en Lamont op het doek te laten
liplezen. Lamont die nog steeds jaloers is op Selden, laat de kaas niet van
haar brood eten en dringt er bij Dexter op aan dat zijzelf altijd de leidende
rol houdt, maar dat komt haar ten slotte duur te staan, zoals we in het fraaie
slot zien.
De film zit vol met leuke liedjes en (tap-)dansjes,
bijvoorbeeld een ode aan de vrouw, een andere ode aan Broadway en natuurlijk de
titelsong Singing in the rain waardoor
de film ook na bijna vijfenzestig jaar nog klinkt als een klok en staat als een
huis.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten