Filmrecensie: A late quartet (2012), Yaron Zilberman

Ziekte in kwartet zet de verhoudingen tussen de leden onder druk

Een klassiek kwartet dat al vijfentwintig jaar samenwerkt en in die tijd zo’n drie duizend concerten heeft gegeven, maakt veel mee. De verhoudingen tussen de leden van het kwartet worden flink door elkaar geschud als leider, docent en cellist Peter aan Parkinson blijkt te leiden. Het vormt het begin van een periode met veel onrust die bijna het einde van het kwartet betekent.

Behalve Peter maken ook Robert en Juliette deel uit van het kwartet dat The fugue heet. Zij zijn getrouwd en hebben een dochter, Alexandra, die ook al druk op de viool bezig is en les krijgt van Daniel, de laatste kwart van het ensemble, die verder ook strijkstokken maakt. Als men na een zomer waarin Peter zijn vrouw Miriam verloor, weer gaat oefenen, blijkt de cello van Peter te detoneren. Hij gaat naar de dokter die een beginnende Parkinson vermoedt en een mri scan laat maken.

Robert loopt hard in Central Park en komt daar de flamenco danseres Pinar tegen met wie hij een gesprek heeft over klassieke muziek en zijn eigen rol in het kwartet als tweede violist. Hoewel hij tegen Pinar zegt dat de eerste en de tweede viool weinig van elkaar verschillen zit het men toch dwars dat hij, zoals het spreekwoord luidt, de tweede speelt, want als Peter tijdens de volgende repetitie aankondigt dat hij wil gaan stoppen en Nina Lee als zijn vervangster op het oog heeft, meldt Peter meteen dat hij dan de eerste viool wil gaan spelen, hetgeen tegen het zere been van Daniel is.

De verhoudingen worden verder onder druk gezet als Daniel een verhouding met Alexandra krijgt en Robert na een ruzie met zijn vrouw Juliette over die eerste of tweede viool de nacht doorbrengt met de gepassioneerde Pinar. Het blijkt dat Juliette iets te halen heeft bij alle drie de mannen van het kwartet: met Peter deelt ze een geestelijke liefde, met Robert woont ze samen en ten aanzien van Daniel heeft ze een zinnelijk verlangen. Ze is dan ook jaloers op Alexandra die zomaar een verhouding met Daniel begint.

Als Peter aankondigt dat zijn medicijnen zijn aangeslagen en bij hem thuis wil oefenen voor zijn laatste concert, voegt iedereen zich in het gareel. Peter merkt echter dat er van alles tussen leden speelt en vraagt daarnaar. Als Robert hoort dat Daniel met zijn dochter vrijt, is voor hem de grens bereikt en slaat hij Daniel, die nooit een stap in zijn richting heeft gedaan, neer, waarop Peter wil dat iedereen zijn huis verlaat. Alexandra besluit daarop haar verhouding met Daniel op te geven. Het zet de toon voor een verdere verzoening.   

De besneeuwde omgeving van Central Park waarin Robert, weer een fraaie rol van Philip Seymour Hoffman, zijn rondjes rent, is erg passend bij het melancholische verhaal, geschreven en geregisseerd door Yaron Zilberman. Daarnaast is er een leuke rol van Imogen Poots - die een jaar eerder een rolletje had in Jane Eyre van Cary Fukunaga - als Alexandra en speelt Nina Lee zichzelf.

Hier de trailer, hier een interview met de regisseur over zijn debuutfilm.