Filmrecensie: La delicatesse (2011), David en Stéphane Foenkinos

Voorspelbare ontwikkelingen rond een liefdesaffaire

Na het bekijken van La delicatesse dat Audrey Tautou als de hoofdpersoon Nathalie Kerr misschien de in de titel bedoelde delicatesse was. Van begin tot eind is ze, zoals ook op de poster, geprononceerd in beeld. Wellicht valt dat op, omdat het verhaal naar een scenario en een roman van David Foenkinos verder weinig te bieden heeft. Je zou er snel door heen kunnen zappen en dan heb je niets gemist, behalve Audrey Tautou natuurlijk.

Nathalie is meteen al een begeerlijk object als ze een café binnenstapt en bekeken wordt door de playboy-achtige Francois. Die besluit dat hij op haar af zal stappen als ze een abrikozendrankje bestelt. Dat doet ze ook, al heeft ze eerst koffie besteld, maar verandert ze van keuze. Ach ja, de kijker moet ook wat spanning hebben. Die verbaast zich er vervolgens over dat de twee elkaar in een volgend shot bij de uitgang uitgebreid kussen en daarna meteen trouwen. Een zelfde soort vaart zien we later als Sophie, een vriendin van Nathalie, in een park met speeltoestellen aan Nathalie vertelt dat ze zwanger is en meteen daarop haar kindje in de wandelwagen zet.

Nathalie maakt ook al vooruitgang op haar werk. Van ouvreuse in een theater klimt ze op tot medewerker bij een Zweeds bedrijf. Directeur Charles is meteen al weg van haar. Hij biedt haar een bordje Krispolls aan.

Dan gebeurt het onvoorziene. Francois gaat de deur uit voor een rondje hardlopen en krijgt een ongeval. Hij komt niet meer bij van zijn verwondingen. De film is dan al een half uur bezig en is nog niet veel verder gekomen dan deze inleidende beschietingen.

Om aan haar verdriet te ontkomen gedraagt Nathalie zich als een workaholic. Haar baas geeft haar daardoor promotie en om dat te vieren gaat hij met haar uit eten. Ze is echter niet gediend van zijn avances. In plaats daarvan zoent ze later haar Zweedse ondergeschikte Markus Lundell onstuimig op de mond als die bij haar langs komt om een zaak te bespreken. Meteen voelt deze sullige vrijgezel, die op de achtergrond op de poster te zien is, zich aan de top van de wereld. Alle mooie vrouwen die hij tegenkomt op weg naar huis, werpen hem flirterige blikken toe.

Nathalie is zich van geen schuld bewust. Ze schrikt ervan als Markus zelf nog eens het initiatief neemt om haar te kussen. Om haar eerdere gedrag af te kopen, gaat ze een keer met hem uit eten. Het valt te voorzien dat de twee, niet in de laatste plaats door de Zweedse Pez snoepjes die Markus haar geeft, toch wat met elkaar krijgen en dat de directeur niet erg blij met deze ontwikkeling. Hij zegt later tegen Markus dat Nathalie de Yoko Ono in het bedrijf is, iemand die een bedreiging vormt voor het groepsgevoel in het bedrijf.

Het vervolg is, net zoals de start, niet echt interessant. Het verhaal wordt op weinig verrassende manier afgemaakt. Wat nog wel speelt is het verschil tussen de milieus waar Nathalie en Markus uit afkomstig zijn. Markus voelt zich minderwaardig bij Nathalie vergeleken. Tijdens een feestje bij Sophie, de vriendin van Nathalie, gedraagt hij zich erg onhandig.

De dialogen zijn weinig sterk. Door allerlei kunstgrepen lukte het de broers Foenkinos net een redelijke film af te leveren. In Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (2001), in Un long dimanche de fiancailles (04) of in Les poupées russes (2005) kwam Audrey Tautou beter tot haar recht.

Hier de trailer.