Filmrecensie Elsa y Fred (2005), Marcos Carnevale

Een mooie romance tussen twee vitale ouderen

De film Elsa y Fred is een kleinood over de liefde op latere leeftijd die nog net zo’n kalverachtige kwaliteit kan hebben als op jonge leeftijd. In dit geval slaat de vlam in de pan bij Elsa en wordt die overgedragen aan de 77 jarige Fred. Lichtend voorbeeld voor Elsa in de scène uit La dolce vita waarin Anita Ekberg in haar rol van Sylvia de liefde wint van Marcello Rubini, gespeeld door Marcello Mastroianni. De Trevi fontein in Rome is daarmee vereeuwigd, zo zien we op de foto ervan die Elsa in haar appartement bewaart.

De twee ontmoeten elkaar in een appartementencomplex in Madrid, waar de gepensioneerde en onlangs weduwnaar geworden Fred zijn intrek neemt. Elsa is zijn overbuurvrouw die met een blik door het raam zijn gangen in de gaten kan houden.

Meteen is er allerlei heibel over het feit dat Elsa tijdens de verhuizing de auto van de familie heeft aangereden. Elsa wil wel betalen maar Fred vindt het bedrag veel te hoog. Het betekent wel dat de twee in gesprek komen over hun levens. Elsa komt uit Argentinië, heeft twee zoons, waarvan de een kunstenaar is en de ander, Gabriël, meer een burgerbestaan leidt. Fred is een hypochondrische oude man die een saai leven leidde aan de hand van zijn ordentelijke vrouw en zijn dochter Cuca loert op zijn geld.

Een aantal zaken houdt Elsa voor Fred verborgen, waaronder het feit dat ze een nierdialyse ondergaat en daar niet meer beter van zal worden. Ze verzwijgt ook haar echte leeftijd, doet het voorkomen dat ze slechts een jaar ouder is dan Fred.

Dat betekent niet dat de twee niet geraakt worden door de vonk van de liefde. Elsa die ziet hoeveel Fred in zijn leven gemist heeft, wil hem weer tot leven wekken en als het haar eenmaal gelukt is om zijn verloren lach boven water te krijgen, kent Fred geen grenzen meer en gaat hij helemaal voor zijn geliefde.

Een fraaie scène speelt zich af in een duur restaurant in Madrid waar Elsa Fred zowaar als een adolescent aan het blozen krijgt. Het etentje eindigt ermee dat ze besluit om gewoon weg te lopen zonder te betalen. Het is het startpunt van hun liefde. Bij thuiskomst krijgt Elsa Fred zover dat hij haar uitnodigt om samen te slapen. De volgende dag ziet Elsa door het raam dat Fred het portret van zijn saaie vrouw in zijn bureaulade wegbergt.

Als Fred op een dag Elsa met haar zoon Gabriël uit het ziekenhuis ziet komen, krijgt hij een vermoeden van het feit dat haar leven eindig is. Dit wordt bevestigd door het feit dat zij geen honger heeft als hij voor haar gekookt heeft. Ze wil alleen zijn armen om haar heen.

Na het bekijken van de film La dolce vita besluit Fred dat hij het verlangen van Elsa naar een geluksmoment in de Trevifontein niet wil onthouden, compleet met het jankende straatkatje dat daarbij hoort.  

De film wordt gedragen door de zachtmoedige Manuel Alexandre en de sprankelende China Zorrila en werd in 2014 nog eens overgedaan in een Engelstalige versie met Christopher Plummer en Shirley Maclaine in de hoofdrollen.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van La dolce vita.