Wens voor 2016

Te midden van alle wensen die ik de laatste dagen voorbij zag komen,

op kaarten en in brieven, te land, ter zee of door de lucht,

was er een bij die in het bijzonder mijn aandacht vroeg.

Ik kende de wens van vroeger, van de jaren zeventig,

de tijd dat we nog dachten dat een maatschappelijke omwenteling

nog mogelijk was door het spreiden van inkomen, kennis en macht.

Toen we nog niet wisten dat de tegenkrachten zich ongenadig snel weer verhieven,

onss doordrongen met slimme praatjes, zoals de colporteur die aan de deur komt

met een aanbod dat ik niet kan weigeren en me meewarig aankijkt als ik dat toch doe.

Het woord bleef in mijn hoofd rondzingen, liet me niet los, omdat ik me afvroeg

waar het toch gebleven was, de jaren nadien, in de tijd van de privatisering, toen we dachten dat alles gemakkelijker zou worden zonder logge overheid.

Misschien was het ook wel te bepaald, te agressief, militaristisch wellicht,

iets wat meer paste bij Tanja Nijmeijer in haar streven naar een vrij Colombia,

in de pogingen van Koerden om een eigen stuk land te krijgen.

In Nederland streeft men nergens meer naar. De val van een groot warenhuis wordt

zonder morren geslikt. Het winkelpubliek stort zich voor de laatste maal als gieren op de laatste artikelen die zwaar afgeprijsd in de schappen liggen, blij met de buit.

De tijd van demonstreren ligt achter ons, de vakbond is uitgekleed en doet

alleen nog herstelwerk, al zit dat er voor ouder winkelpersoneel niet in. Hoe kan het anders dan dat men moe en uitgespeeld bij de pakken neerzit en de tijd afwacht?

Wat is er voor nodig om weer op te staan en voorwaarts te gaan? Hoeveel rampen

moeten we nog dulden om in verzet te komen, hoeveel onrecht ons nog laten geschieden voor we zelf het recht in handen nemen?

Elk moment van onrecht is er ook één van hoop: in de verdrukking ontvlamt de bereidheid om een andere weg te kiezen. Daarom hef ik het vaandel waarop geschreven staat:

EEN STRIJDBAAR 2016.