Filmrecensie: No (2012), Pablo Larrain

Reclame ingezet om voor politiek doel

De invloed van de reclamewereld op de maatschappij is groot. Het is onrechtvaardig dat slimme, goedbetaalde reclamemakers het publiek een worst voorhouden door het leven anders, beter, mooier voor te spiegelen dan het is. Mensen worden hier bepaald niet gelukkiger van. Het is daarom verrassend dat de Chileen Pablo Larrain laat zien hoe het anders kan. René Saavedra kreeg de kans om reclame te maken voor het nee kamp tijdens de aanloop naar het referendum in Chili dat dictator Pinochet nog eens acht jaar aan de macht moest houden. Het was een eis van internationale wereld dat hij zijn tegenstanders recht moest geven op zendtijd om een eerlijke afweging bij het publiek mogelijk te maken. Pinochet en de zijnen waren er van overtuigd dat ze van hun tegenstanders weinig te duchten hadden en gaven gemakkelijk aan de eis toe.

Aanvankelijk heeft Saavedra weinig oren naar de opdracht om mee te doen aan de campagne voor het nee kamp. Hij is best tevreden met zijn leven op het reclamebureau en thuis met zijn zoontje Simon. Als hij echter ziet dat zijn voormalige vrouw Véronique door de militaire politie in elkaar geslagen wordt, verandert hij van mening. Hij wil echter een campagne voeren met een lichte toon, die door de communistische diehards niet wordt begrepen. Saavedra ziet het als de enige mogelijkheid om het referendum te winnen. Hij ondervraagt zijn huishoudster Carmen waarom ze voor het ja kamp stemt om aan de weet te komen welke toon hij moet aanslaan. Het feit dat ze zegt dat ze het goed heeft, is voor hem het startpunt van een campagne waarin geluk centraal staat en dat met een single moet worden uitgedragen.

Zijn conservatieve baas Lucho Guzman hoort zijn plannen aan, vreest dat Saavedra wel eens succes kan boeken en biedt hem een maatschap in het reclamebureau aan. Als Saavedra daarop niet reageert, gaat Guzman aan het werk voor het ja kamp. Een strijd op reclame gebied kondigt zich aan. Saavedra krijgt zijn ideeën niet gemakkelijk doorgedrukt bij de oppositie. Men vindt de single te licht van aard en het symbool van de regenboog ook te zoet. De partij van Pinochet probeert hem te intimideren, hetgeen erop duidt dat ze hem toch beginnen te knijpen. Hij komt met een lied dat de mensen moet aanspreken en is geërgerd door de politieke taal van een democratische bons. Hij wil nog steeds dat de nadruk op geluk gelegd wordt, het geluk dat eraan komt als links wint. Omdat de campagne van Pinochet te bombastisch en te militaristisch is, wordt Guzman bevorderd tot leider van de reclamecampagne. Hij is ervan overtuigd dat hij het linkse camp zal verslaan.

Inmiddels brengt Véronique haar relatie met Saavedra in als breekijzer voor de campagne van links, maar de laatste gaat zijn eigen gang. Guzman probeert zijn tegenstanders de wind uit de zeilen te nemen door hun campagne belachelijk te maken en anderzijds zet de militaire politie hen onder druk. Saavedra vreest zelfs dat zijn zoon Simon ontvoerd wordt en brengt hem daarom naar Véronique, die samenwoont met een vriend die met Saavedra sympathiseert. Op zijn werk wordt hij uitgedaagd door Guzman, die de nee campagne besmeurt. Pinochet spreekt het volk zelf toe. De strijd wordt steeds harder. Als Véronique in rellen terechtkomt, vertrekt hij met Simon. Véronique komt kortstondig in de cel terecht.

Hoewel het er aanvankelijk naar uitziet dat Pinochet het referendum wint, pakt de uiteindelijke uitslag dusdanig slecht voor hem uit, dat hij zijn biezen moet pakken. Tenslotte verzoenen Véronique en Saavedra zich ook nog met elkaar. Saavedra vervolgt zijn werk weer bij het reclamebureau.     

Hier de trailer.