Filmrecensie: Muriel’s wedding (1994), Paul J. Hogan

Inhoudsvolle smartlap over een lelijk eendje dat haar eigen weg vindt

De beelden van het Australische gezin uit de badplaats met de grappige naam Porpoise Spit - met de van aangenomen steekpenningen verdachte en ook in zijn huwelijk niet al te oppassende politicus Bill Heslop, die als hoofd van dat gezin zijn frustratie op zijn kinderen afreageert - vormen niet bepaald een aanmoediging om Muriel’s wedding nog eens te bekijken, maar dit blijkt uiteindelijk wel weer mee te vallen. Vooral op een tijdstip in het jaar dat men wel eens toe is aan vermaak met een lichtsoortelijk gewicht, in dit geval over de 23 jarige dochter Muriel, die dom, dik en lelijk is en niet weet hoe ze haar grootste wens, om aan een man te komen, moet verwezenlijken. De materialistische Australische sfeer en de wel erg populaire liedjes van Abba geven weliswaar het idee van een vliegtuigfilm, maar de film overstijgt toch dit genre vanwege de dood, de ziekte en het verlies die deel uitmaken van het verhaal.

Muriel werkt in de schoonheidssalon van Deirdre, de vriendin van haar vader, maar blijft een buitenbeentje, ook bij haar vriendinnen die dan ook weinig van haar moeten hebben. Ze wordt botweg uitgesloten van een vakantie op Hibiscus Island waar Tania, een van de oppervlakkig knappe meiden met veel gel in het haar en een brutaal mondje dat ze ook gebruikt om te pijpen, zal trouwen met haar vriendje. De moeder van Muriel heeft medelijden met haar dochter en geeft haar, omdat Muriel een baantje heeft, een blanco cheque mee waarmee ze ook naar het partijtje kan gaan. O het eiland  ontmoet ze haar vroegere schoolgenote Rhoda die ook geen vriend heeft maar anders dan Muriel, die eerst iets liegt over vriendje Tim, een ruig seksleven onderhoudt. Als Muriel weer thuis komt, met de taxi natuurlijk, is haar moeder in alle staten over de schulden die haar dochter gemaakt heeft. Muriel stapt doodleuk weer in de taxi en vertrekt naar Rhoda in Sydney.

Ze neemt een andere naam aan om te breken met haar ongelukkige verleden, vindt een baantje in een videotheek en schuimt de bruidszaken in de stad af om zich, in afwachting van de witte prins, alvast in een witte jurk te hijsen. De foto’s die, onder voorwendsel dat haar in het ziekenhuis opgenomen moeder die graag wil zien, van haar als bruid gemaakt worden, bewaart ze in een album. Inmiddels gaat ze ook uit met een jonge, verlegen klant uit de videotheek. Terwijl de twee na een niet al te soepele avond samen op een zitzak aan elkaar frunniken, spreekt haar vader haar via de televisie toe dat ze gewoon thuis kan komen. Ze belt de volgende dag naar huis en hoort van zusje Joanie dat haar vader het gezin verlaten heeft.

Muriel staat wat later voor een moeilijke beslissing als ze de kans krijgt om - voor veel geld dat ze krijgt in ruil voor een verblijfsvergunning - met de gladde Zuid-Afrikaanse zwemmer David te trouwen, maar ze moet dan wel de zorg voor Rhoda opgeven, die na de complicaties van een operatie tegen kanker in een rolstoel is beland, maar gaat toch voor het huwelijk, haar grootste wens. Tijdens de huwelijksvoltrekking is haar moeder te laat vanwege de aankoop van cadeautjes en pronkt de vader met Deirdre, de vrouw van de schoonheidssalon die Muriel op verzoek van Bill aan een baantje had geholpen. Rhoda zit na de dienst buiten in een rolstoel en vertelt haar dat ze teruggaat naar haar moeder omdat ze het alleen niet kan bolwerken. Als David haar haar kamer wijst en zelf baantjes gaat zwemmen, haar vader besluit om door te gaan met Deirdre en haar moeder vervolgens met een overdosis pillen zelfmoord pleegt, breekt er iets in Muriel. Vanaf dat moment besluit ze alle leugens achter zich te laten. Ze vertelt David dat ze bij hem weg gaat, weigert te voldoen aan de wens van haar vader om het huishouden in het ouderlijk huis op zich te nemen, neemt haar eigen naam weer aan en gaat haar eigen weg. Het lijkt wel alsof ze daarmee ook knapper is geworden, deze Dancing Queen.   

Hier de trailer.