Sprankelende jonge meid verandert in een dramaqueen
Het derde deel van de filmcyclus over de Amerikaan Jesse
Wallace en de Francaise Celine, die volgens mij nergens een achternaam krijgt,
is ook de minste. Misschien is de aantrekkingskracht van verliefde jongeren het
grootst en neemt die langzaamaan af naarmate mensen ouder worden. Jesse en
Celine ontmoeten elkaar als 23 jarigen in Wenen, vervolgen hun gesprekken als
32 jarigen in Parijs, maar hebben, ondanks veel woorden, als 41 jarigen tijdens
een vakantie op de Peloponnesen weinig meer in de melk te brokkelen.
Een belangrijk geschilpunt heeft te maken met de verhouding
tussen Jesse en zijn zoon Henry uit zijn eerste huwelijk, dat plaats heeft
gemaakt voor een relatie met Celine waaruit de tweeling Nina en Ella geboren
zijn. De film begint met het afscheid tussen Jesse en zijn dertienjarige zoon na
de zomervakantie in een gastenverblijf van een Griekse dan wel Amerikaanse schrijver.
In de luchthaven heeft Jesse nogal te doen heeft met de jongen die het zonder
vader moet stellen. Hij liefst zou hij met Celine en de tweeling in Chicago
gaan wonen. Het onderwerp komt aan de orde in het gesprek dat Jesse en Celine
in de auto voeren op de terugweg naar het gastenverblijf, waarbij de tweeling
op de achterbank slaapt. Tegelijk vergroot een mogelijk andere baan voor Celine
in Frankrijk de spanning in de verhouding tussen Jesse en Celine. Die komt tot
uiting tijdens een verblijf in een hotel dat ze van Griekse gast en diens vrouw
in het gastenverblijf krijgen aangeboden, inclusief een massage voor twee.
In plaats van de te verwachten romantische avond vormt het
eerdere gesprek over Henry een stoorzender. Het leven is niet wat het is. Na de
eerste erotische handelingen, waarbij Jesse uitgebreid geniet van de borsten
van Celine en ze alvast plannen maken voor de indeling van seks tijdens hun
verblijf, zorgt een afgesproken telefoontje van Henry voor een kink in de
kabel. Hij zit in het vliegtuig en belt weer als hij geland is. Het brengt het
tweetal weer tot het moeilijke punt. Zoals dat gaat in relatiegesprekken leidt
het gesprek van kwaad tot erger. Zes weken lang stond Jesse in het centrum van
de aandacht en speelde zij de tweede viool. Al het oude zeer komt eruit. Celine
twijfelt over de liefde van Jesse voor haar en loopt bokkig weg naar het
terras. Het kost Jesse heel veel overredingskracht om haar net voor middernacht
weer binnen boord te krijgen.
Ondanks de aardige impulsen in de film, zoals de fantasie op
het eind van Jesse over tijdreizen, en het opnieuw levensechte gestuntel van
Celine, is de inhoud teveel van hetzelfde. Een scala aan maatschappelijke
onderwerpen zoals de virtuele werkelijkheid, de passie en het gebrek eraan en
de man-vrouw verhouding komt voorbij maar meer als bladvulling. Het is ook gekunsteld
dat het tweetal nog steeds de hele dag met elkaar converseert zoals ze achttien
jaar daarvoor in Wenen deden. De aandacht mag zich toch eindelijk wel eens
gericht hebben op zaken die buiten hen staan. Jesse heeft zijn boeken waarin
hij kan verdwijnen, maar Celine heeft het gevoel dat zij alleen maar een
moederkloek is. Het is voorstelbaar dat ze de innige band met Nina en Ella nog
helemaal niet kan loslaten, maar aan de andere kant gedraagt ze zich wel erg als
een dramaqueen en heeft ze helaas weinig meer van de sprankeling van de 23
jarige in Wenen. Zoals ik al in mijn bespreking van Before sunset schreef, had het derde deel een verdieping nodig die
er niet kwam, maar wie weet maakt Richard Linklater nog een vierde deel dat dan
op hun vijftigste speelt als ze uit de jonge kinderen zijn en Celine haar hobby
als singersongwriter weer opneemt en de mensheid vervoert met gevoelige
nummers, zoals haar ode aan Jesse in het tweede deel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten