Filmrecensie: Toast (2010), S.J.Clarkson

Met blikgroente opgevoed kind wordt voedselrecensent

Koken en Engelsen is een wonderlijke combinatie. De film Toast vertelt het jeugdverhaal van Nigel Slater (1958) uit Wolverhampton, een bekend Brits voedselrecensent. Daaruit blijkt welke moeilijkheden Nigel uit de weg moest ruimen, zowel op culinair als op familiaal gebied, om zijn passie voor voedsel te kunnen uitleven.

Toast begint als Nigel negen jaar oud is en alleen nog groente uit blik kent. Hij gaat wel eens mee met zijn moeder naar de kruidenier, die dan de nodige blikken bestelt. De bereiding ervan bestaat uit het laten koken van de blikken in warm water. Als Nigel al eens met zijn moeder een taart bakt, verbrandt de bovenkant. Gelukkig is er altijd nog toast als het kokkerellen mislukt.

De vader van Nigel heeft een kort lontje. Hij moet niet veel van zijn zoon hebben, vooral niet van diens culinaire aspiraties. Hij vindt het vreselijk als Nigel zijn moeder zover heeft gekregen om spaghetti te maken. De strooikaas smaakt als kots. Hij veracht zijn zoon als die op het grasveld speelt dat hij kruidenier is en klanten helpt. Een beetje idee van groenten krijgt Nigel van Josh die de tuin van het gezin onderhoudt. Het is daarom een bittere tegenvaller als de vader Josh ontslaat en een meer traditionele tuinman aanneemt.

Een dramatische wending neemt de film als de moeder van Nigel een longziekte blijkt te hebben en doodgaat. Nigel ziet er tegenop om met zijn vader te moeten leven. Zijn vrees wordt bewaarheid. Zijn vader dwingt hem, met een verwijzing naar de kinderen in Biafra, zijn bord leeg te eten. Nigel vlucht het huis uit en vraagt raad aan zijn vriendje Warrel die hem vertelt dat de liefde door de maag gaat en hem adviseert zijn vader iets lekkers voor te zetten. De schelvis die Nigel koopt en bereidt verpietert echter omdat zijn vader te laat van zijn werk komt.

Een bijzondere wending krijgt het verhaal als vader een werkster aanneemt, Mrs. Potter, die getrouwd is maar zich erg sexy gedraagt. De vader vindt het een genot om naar haar schoonmaakbezigheden met een sterke erotische lading te kijken. Nigel beziet de avances van zijn vader met lede ogen. Warrel vertelt hem dat mr. Potter, de echtgenoot van de werkster, zijn vader in elkaar zal slaan waardoor hij een nieuwe werkster zal moeten zoeken, maar dat gebeurt niet.

De vader haalt de banden aan en neemt de werkster zelfs mee naar feestjes. Nigel kotst van het idee dat Mrs. Potter moeder zal worden, maar dat weerhoudt zijn vader er niet van een andere woning op het platteland te zoeken en met haar in het huwelijk te treden. Volgt een strijd tussen Potter en Nigel over hun kookkunst, die alleen maar heviger wordt als de oudere Nigel huishoudkunde gaat studeren en als bijbaantje in een restaurant gaat werken. .

Uiteindelijk wordt de vader de dupe van alle gebak. Voor Nigel is dat een teken om zijn spoor te verleggen.

Toast wordt gebracht als een jeugdfilm maar is als elke goede jeugdfilm voor alle leeftijden. Door de mooie aankleding ademt het helemaal de sfeer van de vroege jaren zestig. De subtiele pianoklanken en oude liedjes als het in het Engels gezongen Ne me quitte pas dragen daartoe bij. Vooral de beginjaren zijn een lust voor het oog, later wordt het allemaal meer van hetzelfde.

Hier de trailer.