Filmrecensie: Words and pictures (2013), Fred Schepisi

Wedstrijd tussen docent Engels en kunstdocent gaat over de top

De titel Words and pictures had ook Words or pictures kunnen luiden want gedurende de gehele film gaat het erom welke van de twee uitingsvormen de beste is. Twee docenten van het Croyden in Maine voeren daarover een toenemende strijd die culmineert in een wedstrijd in het literaire schooltijdschrift Croyden Lion die door de leerlingen beslist moet gaan worden.

Schrijver, dichter en docent Engels Jack Marcus, die door de leerlingen Marc genoemd, bindt de strijd aan met beeldend kunstenaar Dina Delsanto, die nieuw aangesteld is als docente kunst op het college. Marc is goedgebekt en wil in de docentenkamer meteen een taalspelletje met haar beginnen, maar Dina is gereserveerd. Alles is nieuw voor haar. De twee blijken al gauw aan elkaar gewaagd, zowel wat betreft hun geestdrift voor hun vak als de onverzettelijkheid waarmee ze hun standpunten verdedigen. Daarbij komt dat ze allebei ook nog eens gehandicapt zijn, Dina door reumatische artritis, Marc door de alcohol. Marc zit ook nog eens op de wip, omdat hij in zijn dronken bui nogal agressief is geweest in een bar restaurant. Hij hoort van het bestuur dat zij zijn collega’s zullen raadplegen over de voortzetting van zijn contract.

Words and pictures begint flitsend en humoristisch met enkele fragmenten van de bevlogenheid van Marc en Dina tijdens hun lessen en hun kille onderlinge verstandhouding, waarmee ze afkoersen op een oorlog. Dina neemt de handschoen van Marc op. Ze ziet woorden als leugens en valstrikken, alleen beelden spreken het gevoel aan. Een beeld kan wel duizend woorden aan. Marc van zijn kant schermt met Ian McEwan die in de roman Zaterdag de grijze hersenstof aanvoert als voorbeeld van de kloof tussen materie en bewustzijn.  

Helaas valt de film al gauw tegen omdat er geen afwisseling in zit en het flitsende al gauw over de top schiet. Sentimentaliteit en betweterij voeren de boventoon. Wat dat betreft is Words and pictures een aardige illustratie van mijn vergelijking tussen My week with Marilyn en The last waltz. In vergelijking met de eerste, Britse productie is The last waltz een Amerikaans wanproduct waarin de emoties met de spelers op de loop gaan.

In Words and pictures verliest Marc zich regelmatig in agressie door de alcohol en slaat volkomen blind het interieur van zijn huis met een tennisbal kapot, terwijl hij de volgende dag vreemd genoeg weer geheel bij zinnen voor de klas staat. Dina wekt het medelijden van de kijker op omdat ze nauwelijks meer in staat is om een schilderij te maken dat aan haar eigen standaard voldoet en zich soms niet kan uitkleden van de pijn. Ongetwijfeld is de aanvankelijk nogal kille verstandhouding tussen de twee kemphanen bedoeld als contrapunt voor de romance die ze later beginnen, al komt die niet echt op een romantische manier tot stand en wordt die door de blindheid van Marc ook weer snel doorbroken.

Het scenario is erg ongeloofwaardig met de op de spits gedreven tegenstelling tussen de twee docenten. Beiden leggen de lat erg hoog. Marc wordt er zelfs door de niet al te overtuigend overkomende schooldirecteur op aan gesproken dat hij zelf niet meer publiceert. Een typisch voorbeeld van het nodig hebben van een imago om daarmee een andere school de loef af te kunnen steken.   

Juliette Binoche moet zich als beeldend kunstenaar met de vlammende naam Dina Delsanto in haar element gevoeld hebben in Words and pictures. Ze kon zich heerlijk uitleven met verf. Haar verwoede pogingen om haar ideeën in verf uit te drukken blijven nog het langst in het geheugen hangen. Wat mij betreft hebben de beelden gewonnen.  

  

Hier de trailer, hier mijn bespreking van My week with Marilyn.