Voor de lichting eindexamenkandidaten 2014 van de
Nederlandse Filmacademie werden zeven films op het gebied van fictie
geselecteerd die in de laatste week van september en de eerste van oktober op
televisie werden uitgezonden. De korte fictiefilms waren achtereenvolgens van:
Giancario Sanchez met Gameboy:
een realistisch verhaal over vier havisten die eindexamens stelen en zich daarop
hoogmoedig gedragen, hetgeen natuurlijk tenslotte, zoals het spreekwoord zegt, voor
de val komt. De film bestaat uit veel korte scènes met stemmen die moeilijk te
verstaan zijn.
Joost Reijmers met De
sleutelbewaarder: een sprookjesachtig verhaal dat over een held gaat die een
prinses in een toren begeert maar zich van de sleutelbewaarder eerst moet
bewijzen. In flashbacks worden de heldendaden van de held zonder veel glans terugverteld,
tot de ontknoping die weer wel boeiend is.
Nico van den Brink met Anton:
een sfeervol verhaal dat zich afspeelt in een kunstenaarsgezin in financiële nood.
De tienjarige zoon Anton kampt daarmee, voelt zich niet op zijn gemak in het
gezin van een vriendje waar hij naar toe wordt gestuurd. De kijker zit helemaal
vast in zijn onzekere hoofd.
Jamille van Wijngaarden met Levenslang en gelukkig: een absurd verhaal over een jongen een
moord wil oplossen, waarin de kijker op het verkeerde been wordt gezet. Dieren spelen
een belangrijke rol. Er wordt gerefereerd aan sprookjes zoals De drie biggetjes, De zeven geitjes en Roodkapje
en dat allemaal binnen een half uur.
Ena Sendijarevic met Fernweh:
een sfeervol portret van de dertien jarige An die van een internaat komt en in
een gelovig boeren pleeggezin wordt geplaatst met een achtjarige zoon met het syndroom
van Down. De schuldgevoelens van An na een ongeluk van de zoon worden knap in
beeld gebracht.
Tom van Blommestein met Onbeperkt:
een psychologisch portret van Sten die ten onrechte verdacht wordt
verduistering van veel geld op zijn werk en daar onder gebukt gaat. Het is
vooral pijnlijk te zien dat hij tegen zijn moeder zwijgt over zijn probleem.
Verrassend is dat dieven in zijn huis door hem uitgenodigd worden een opwekkend
Spaans volksdeuntje te spelen.
Viktor van der Valk met Onno
de onwetende: een theatraal verhaal over een jonge man die slachtoffer is
van een vreemd gevoel en erachter probeert te komen waar dat vandaan komt. In
een potpourri van oude en nieuwe beelden rent hij achter de waarheid aan. Hij raakt
verslaafd aan Nala uit Zambia en concludeert dat zijn gevoel er misschien
altijd al is geweest.
Achteraf deelde ik de films in naar hun inhoud. Anton, Fernweh en Onbeperkt zijn
psychologische portretten, De
sleutelbewaarder en Levenslang en
gelukkig absurde verhalen, terwijl Onno
de onwetende een mengeling is tussen die twee, maar vooral een theatraal beeld
geeft van Onno en zijn vraag. Ik hield, merkte ik, het meest van het
psychologische portret en vond die in alle drie gevallen overtuigend. Zowel de
scholier Anton (Akira Dorrestijn), als de roodharige An (Shona Smit) en de
jonge zakenman Sten (Matthijs van de Sande-Bakhuyzen) geven een goed inzicht in
de problemen waarmee zij geconfronteerd worden. Als ik van een van hen meer mocht
willen zien, zou ik kiezen voor An die niet weet waar ze met haar gevoelens van
heimwee naar toe moet. Ontroerend.
Hier
mijn verslag van de eerste vier van een achttal eindexamenfilms uit 2010, hier de laatste vier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten