Filmrecensie: Wuthering heights (2012), Andrea Arnold

Wanhopige liefde van aangenomen knecht leidt tot wraak

Met haar derde film Wuthering heights tapt Andrea Arnold uit een ouder vaatje. Anders dan Red Road en Fishtank die in het huidige Engeland spelen, gaat Arnold dit keer terug naar het arme Engelse platteland van Yorkshire in de negentiende eeuw, waar zich een klassiek liefdesdrama afspeelt tussen de boerendochter Catherine en de aangenomen knecht Heathcliff op de boerderij met de toepasselijke naam Wuthering heights ofwel Woeste hoogten.

Deze Heathcliff is een zwarte jongeman die door de vader van Catherine Earnshaw, of laten haar maar gewoon Cathy noemen, is meegenomen van een bezoek aan Liverpool. Hij wordt door de meid Nelly gewassen en de volgende dag neemt Cathy hem mee voor een tochtje op een paard, hetgeen eigenlijk meteen al hun eeuwige liefde bezegelt. Tijdens een doop geeft de vader hem de naam Heathcliff en is boos als die eerder al de kerk uitvlucht samen met Cathy.

Heathcliff is een lieve maar zelfbewuste jongen, enigszins lijkend op Barack Obama, die al snel in aanvaring komt met Hindley, de broer van Cathy. Hindley scheldt hem uit voor neger en wil later in de film, als de vader overleden is en Hindley getrouwd, niet meer dat Heathcliff met Cathy praat of gezien wordt, hetgeen natuurlijk wraakgevoelens bij de knecht opwekt.

De ellende voor Heathcliff wordt nog groter als Cathy contact krijgt met Edgar Linton, zoon van nieuwe rijke mensen die in de streek zijn komen wonen. Op het moment dat hij een gesprek afluistert tussen Nelly en Cathy, die zegt dat ze door Edgar ten huwelijk is gevraagd en dat ze daarin heeft toegestemd, verlaat hij het huis en de streek.

Drie jaar later komt hij weer terug – al is het in de vorm van een ander personage die duidelijk vooruitgang in het leven geboekt heeft. Dit in tegenstelling tot Hindley die aan lager wal is geraakt. Heathcliff neemt het voorstel aan van Hindley om voorlopig in zijn huis te overnachten, omdat hij daar een aardig centje voor kan vangen. Heathcliff gaat akkoord, want dan is hij dicht bij zijn oude geliefde, die hij regelmatig tegen de zin van haar echtgenoot Edgar bezoekt.

Mooi is de sterke overtuiging van Heathcliff om Cathy mee te nemen, hetgeen haar in een moeilijk parket brengt, temeer omdat ze ook nog zwanger is. Als ze tijdens een tochtje te paard met z’n tweeën zijn vraagt ze hem boos hoe hij haar ooit kon achterlaten. Heathcliff legt het aan met Isabelle, de zus van Edgar, om Cathy jaloers te maken en haar te verleiden toch voor hem te kiezen, maar zover komt het niet. Cathy is al ziek geworden van haar tegenstrijdige gevoelens. Heathcliff is na haar dood gebroken.

Dat laatste zien we al in het begin van de film en dat beeld van de in de houten vloer van een schuur gekraste letters Catherine Heathcliff far away komt gedurende de film af en toe weer terug. Al wat de onvervulde Heathcliff rest is wraak.  

Hoewel het jammer is dat de keuze van Arnold voor Wuthering heights wel erg klassiek is en de verrassing van het moderne drama mist, maakt de sfeer in deze rustige en toch zeer emotionele film alles goed. De natuur wordt fantastisch in beeld gebracht met paarden en hei, vogels en kevers, harde regen en motten die tegen het raam aanzitten en niet weg kunnen. Cathy zingt daarbij mooie ballads over een onbereikbare liefde.

Wuthering heights is vaker verfilmd, in 1992 door Peter Kosminsky met Juliette Binoche.  

Het boek werd oorspronkelijk in 1847 geschreven door Emily Brontë onder pseudoniem van Ellis Bell.De laatste vertaling in het Nederlands is van Frans Kellendonk en uitgebracht in de Perpetua reeks met onsterfelijke klassiekers.

Hier de trailer.