Filmrecensie: Violette & Francois (1977), Jacques Rouffio

Losgeslagen stel probeert de wereld op te lichten

Wat maakt dat een lieve knappe jonge vrouw bij een vriend blijft die de kantjes eraf loopt? Ongetwijfeld leeft ze van de hoop dat het ooit goed zal komen. Dit geldt zeker voor Violette Clos in haar relatie met de kleptomane Francois Leuven, die in een bandje speelt maar verder weinig constructiefs onderneemt en af en toe een slippertje begaat. Het is diens charmante uitstraling die maakt dat Violette haar twijfels inslikt. Na een ruzie vrijen ze de sterren van de hemel. Dat zal ook wel helpen om nog een tijdje door te gaan. De directe omgeving zoals die van de ouders heeft weinig invloed op het losgeslagen stel.

Violette & Francois begint met een prachtige scène waarin Violette (Isabelle Adjani) ruzie heeft op het kantoor waar ze werkt. Met veel woorden verzet ze zich tegen de kritiek op haar werk, maar dat kan niet voorkomen dat ze wordt ontslagen. Ze vertelt later tegen Francois dat ze de chef gebeten heeft. Francois (Jacques Dutronc) neemt het laconiek op. Hij vertelt haar dat hij misschien met zijn vriend een krant gaat maken.

Violette en Francois wonen met hun baby in een oud appartement in het centrum van Parijs. Violette kookt op campinggas en is af en toe behoorlijk onzeker of ze nog wel met Francois door moet gaan, die een niet te beteugelen behoefte heeft om te stelen. Zo neemt hij een rode jurk voor Violette mee die ze in de stad zag, al is die veel te groot, en stopt hij het pakje van de baby in de supermarkt vol met allerlei artikelen. Toch laat Violette zich steeds weer overhalen om met hem door te gaan. Ze gaat zelfs met Francois meedoen, vooral om hem te behagen, lijkt het. Eerder werd ze door Carla, een vroegere vriendin van Francois, aan een baantje geholpen als samenvatster van boeken.

Een groot deel van de film in ingeruimd voor hun activiteiten als dieven. Op heel veel manieren weten ze artikelen uit warenhuizen mee te nemen. Francois verwisselt plakkers met prijsjes en oefent met een grote regenjas waarin hij van alles kan laten verdwijnen. Violette loopt rond met een pakket dat ze zogenaamd nog op de post moet doen maar waarvan de onderkant open is zodat ze daarin artikelen kan opzuigen. Als ze wil weglopen in een bontjas (zie foto) zegt ze tegen de verkoopster die haar aanhoudt, dat ze de jas wilde tonen aan haar man die buiten staat. Francois doet zelfs een artikel in een mandje van een jong meisje en spreekt, alsof hij een bewaker is, haar moeder op straat erop aan dat ze iets zonder te betalen heeft meegenomen, maar dat hij dat dit keer door de vingers ziet.

Hun diefstallen kunnen, zoals dat gaat, natuurlijk niet voor altijd verborgen blijven. Violette moet al eens een schuldbekentenis tekenen en Francois wordt door een bewakingscamera gesnapt en aan de politie overgedragen. Gelukkig is er een vriend die hem vrijpleit. Een lichtpuntje lijkt te zijn dat de krant doorgaat, maar dit project blijkt maar van korte duur.

Rouffio (1938) maakte, ondanks de criminele sfeer, vooral een lichtvoetig drama, waarin het plezier en de zorgeloosheid een net zo grote plaats innemen als de zorgen.

Isabelle Adjani speelt haar rol met veel overtuiging, net als Jacques Dutronc. Violette met haar lieve, levenslustige maar ook bezorgde blik is het prototype van een meisje dat een vriend wil behagen. Ook de vrolijke maar tegelijk weemoedige muziek blaast een aardig partijtje mee.

Hier de trailer.