Filmrecensie: Eat, sleep, die (2013), Gabriela Pichler

De problemen van immigranten sterk verbeeld

Zweden is een land dat veel immigranten opneemt. Dat hun integratie vaak niet gemakkelijk verloopt, toont Pichler in een bijzonder krachtig melodrama over een groep Montenegrijnen en in hun bijzonder de jong volwassen Rasa die ongeschoold werk doet aan de lopende band van een groente inpak bedrijf en en qua gezondheid niet al te sterke vader heeft. Echte vrienden heeft Rasa niet. Samen met leeftijdsgenoot Niki fietst Rasa naar haar werk en weer terug naar hun stacaravan. Gedurende de film blijkt het spannend hoe de wat grove, maar toch solidaire Rasa het ervan af gaat brengen.

Als Rasa’s vader vanwege zijn klachten met zijn dochter naar de dokter gaat, zegt hij niet echt wat de klachten zijn. Rasa maakt zich zorgen en vraagt achteraf aan de dokter of die hem geen ziekteverlof kan geven, maar zover wil de dokter niet gaan. Dat zou de staat teveel geld kosten. 

Later gaat de vader mee met een ploegje naar Noorwegen om daar te werken. Af en toe bellen Rasa en haar vader met elkaar. De gesprekken lijken openhartig, maar Rasa vertelt hem niet dat ze ontslag heeft gekregen op het bedrijf waar ze werkte en dat ze samen met anderen die ook ontslagen zijn een reïntegratie traject volgt.

Dat moeizame traject wordt in de film sterk verbeeld, van de wensen die men over de toekomst heeft, de rollenspelen die men met elkaar speelt, tot het nogal tegenvallende einde, waarin de verwachtingen onmogelijk vervuld kunnen worden. Rasa zoekt in de tussentijd alvast een baantje en vindt tenslotte iets als vertegenwoordiger voor brandblusinstallaties. Denkt ze. Het feit dat ze geen rijbewijs heeft doet haar echter de das om. Niki vindt een baantje in de veehouderij van een oom, maar het doodschieten van dieren gaat hem zeer aan zijn hart. In de kroeg bespreken de Montenegrijnen de achterstelling van immigranten in vergelijking met autochtonen.  

Bijzonder in Eat, sleep, die is de verhouding tussen de vader en de dochter. Er is weinig afstand tussen de twee en een vrijmoedigheid die naar voren komt in het stoeien nadat Rasa haar vader een niet al te lichtzinnige rugmassage heeft gegeven.

De titel Eat, sleep, drink verwijst naar een uitspraak van een vrouw in de groep die daarmee uit dat het leven toch niet alleen bedoeld kan zijn om te eten, te slapen en daarna dood te gaan. De treurigheid van het bestaan komt het beste tot uiting in de situatie van de immigranten, die maatschappelijk geen plaats vinden en ontheemd zijn. Gabriela Pichler brent het drama duidelijk en met grote betrokkenheid in beeld. Het eindigt weemoedig met het zingen van oude Montenegrijnse liederen in het café: liederen van hoop en verbondenheid die de vuur op een betere toekomst in moeilijke omstandigheden levend houden. De kijker sluit deze ongelukkigen in zijn hart.

Hier de trailer.