Aangrijpende portretten van kunstzinnige dertigers met veel
angst
In All we ever wanted,
zoals de documentaire Alles wat we wilden
in het Engels heet, doet Sarah Mathilde Domogala (Geleen, 1978, zie foto) een onderzoek
naar het levensgevoel van artistieke dertigers zoals zijzelf. De Facebook
generatie zoals Domogala hen noemt, is opgegroeid in een tijd dat de bomen tot
de hemel leken te groeien en zuchten onder de naweeën daarvan.
In flitsende beelden toont ze beelden van een tiental
generatiegenoten, die naar buiten toe een flitsend leven leiden, maar daaronder
kampen met veel psychische problemen. Domogala vraagt hen daar heel direct over
en krijgt eerlijke, openhartig antwoorden die de documentaire aangrijpend maken
en veel zeggen over de prestatiemaatschappij waarin we leven.
Emiel (29) komt uit Amsterdam, deed de kunstacademie in
Utrecht en is illustrator en regisseur van videoclips in Londen. Hoewel hij
wist wat hij wilde, kon hij dat moeilijk waarmaken. Hij kreeg tintelende handen
en dacht aan een hartaanval, maar dat werd hem door de huisartsenpost uit zijn
hoofd gepraat. Het bleek een paniekaanval. Dat hij zoveel mogelijkheden had,
maakte hem onrustig. Hij had nooit gedacht dat hij last zou krijgen van
psychische problemen, vond zichzelf een slappeling, maar kwam er niet vanaf.
Hij noemt zijn probleem een luxeprobleem, maar dat maakt het niet minder erg. Hij
kreeg pilletjes van zijn huisarts maar realiseert zich dat daarmee het probleem
niet is opgelost. Hij wil het rustiger aan doen en dichter bij zichzelf
blijven. Een vast ritme doet hem goed, hij slaapt beter. Tegenwoordig tatoeëert
hij. Hij betrapt zich erop dat hij er toch weer toe wil doen.
Niki (28) is modeontwerpster in Amsterdam met leuke internationale
opdrachten, maar wel erg druk. Ondanks haar faalangst ging ze door tot het niet
meer ging. Ze was bang dat de buitenwereld zou merken dat ze niets voorstelde
en werd depressief. Ze kan niet voldoen aan haar ideaalbeeld en huilt daarover.
Ze wil zich het liefst verstoppen. Ze mist een kader en denkt dat falen haar
eigen schuld is. Na vele jaren psychotherapie is ze inmiddels aan de pillen,
waardoor het leven minder een hel is.
Daniël (25) is illustrator in Utrecht en lijkt een
comfortabel leven te leiden, maar heeft net als Emiel last van paniekaanvallen.
De angst werd steeds groter, bouwde zichzelf op tot een basaal en diep angstgevoel.
Hij kreeg last van dwanghandelingen, raakte daarin verstrikt en zou het liefst
bij zijn moeder in bed kruipen. De dwang die ook onder het tekenen optrad, moest
gestopt want die zou het einde van zijn carrière betekenen. Hij zou niet weten
hoe hij zonder pillen zou moeten functioneren, maar weet ook niet wie de echte
Daniël is. De angst hoort bij hem en hoeft niet weg, omdat die structuur geeft.
Mireille (27) is als research assistant on educational and
international development in Brussel internationaal georiënteerd, maar kwam om
in de keuzemogelijkheden. Er zijn geen grenzen aan haar dromen, maar die hangen
allemaal in de lucht. Haar onzekerheid is in de adolescentie begonnen. Ze was
niet het plaatje dat ze vanzelf toont en bang om dood te gaan. De grootste
beperking ben ik zelf, zegt ze huilend. Ze hoopt dat ze later op deze periode
terugkijkt met de gedachte dat ze niet zoveel hoefde te doen.
Dennis (34) is fotograaf met veel stress omdat alles goed
moet gaan. Hij denkt dat het aan de prestatiemaatschappij ligt die angst en
onzekerheid veroorzaken, die onderdrukt wordt. Hij onderkent het gevaar om
toneel te gaan spelen, maar doet daar wel een beetje aan mee.
Anne (27) is scenarioschrijfster en zegt dat ze op haar
prestaties wordt afgerekend en dat men niet kijkt wie zij is. Ze ziet leuke
foto’s van anderen op Facebook, terwijl ze zelf depressief op de bank zit met
het idee dat ze iets fout heeft gedaan. Ze zou willen dat alles goed is, dat ze
weer kind kon zijn en zonder druk schrijven.
Het motto is ontleend aan een uitspraak van de Amerikaans
filmmaker Mike Mills (1966): All we ever
wanted was everything.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten