Gescheiden broertjes vinden elkaar in mager verhaal
Net als de vorige films Nobody
knows en Still walking van de
gerenommeerde regisseur Koreeda is Kiseki,
ook bekend als I wish, weer rustig
van aard, maar helaas ontbreekt dit maal de spannende ondertoon waardoor het
kijken van twee uur naar dit familiedrama, ondanks de fraaie beelden van het moderne
Japanse dagelijks leven dat in materieel opzicht veel op het Amerikaanse lijkt,
een langdurige onderneming wordt.
Het verhaal gaat over twee broertjes van gescheiden ouders.
De oudste, Koichi, is bij zijn moeder en zijn grootouders ingetrokken, de
jongere Ryunosuke woont bij zijn vader, die gitaat speelt in een popgroep. De
jongens wonen ver van elkaar en hebben af en toe telefonisch contact met elkaar.
Vooral de meer melancholieke Koichi wil graag dat het gezin weer samen gaat
wonen in Osaka. De jongere, beweeglijke en vrolijke Ryunsoke heeft het wel naar
zijn zin bij zijn vader en heeft ook zelf een groentetuintje. Hij heeft dan ook
meer vrijheid dan zijn oudere broer.
De film komt al gauw met beelden van de vulkaan in het
gebied waar Koichi woont. Regelmatig spuwt de berg as die bij een ongunstige
wind als een dikke laag op de grond blijft liggen. Het liefst zou hij een
vulkaanuitbarsting willen, waardoor ze genoodzaakt zijn het gebied te verlaten
en weer in Osaka bij elkaar te komen.
Als Koichi hoort over de nieuwe snelheidstrein die de twee
gebieden waar de jongens wonen, verbindt, besluit hij tot een plan. Op de
plaats waar de treinen elkaar ontmoeten zal plaats zijn voor een wonder. Hij
bespreekt met een paar klasgenoten de plannen om een dagje te spijbelen en belt
zijn broertje om ook op de bestemde plaats aanwezig te zijn. Ze maken
spandoeken met hun wensen en schreeuwen die naar de passerende trein. Als die
eenmaal voorbij is en het stof neergedaald is, zegt
Zoals gezegd zijn er fraaie details uit het moderne Japanse
leven, zoals over twee klasgenootjes van Koichi die graag actrices willen
worden. Een van hen, Megumi, gaat met Koichi mee en op zoek naar de plaats waar
de treinen elkaar treffen belanden ze bij haar opa en oma die maar wat blij
zijn dat ze hun kleindochter weer eens zien. Op de vraag van de kinderen bij
het afscheid of zij nog wensen hebben, zeggen ze dat die al in vervulling
gegaan zijn. De opa van Koichi bakt ter gelegenheid van de nieuwe trein een Karukan
cake. Zijn vrienden willen dat hij die roze maakt omdat de naam van de trein
kersenbloesem betekent, maar zover wil de opa niet gaan. Hij laat wel Koichi
proeven, die eerlijk zegt dat de cake te weinig smaak heeft.
Verrassend is wel dat de Japanse jongeren behoorlijk
assertief zijn en soms lijnrecht ingaan tegen de ouderen. Als de leraar in de
klas de leerkingen vraagt een opstel te schrijven over hun vader, merkt een
medeleerlinge van Koichi op dat hij geen vader heeft. Een ander vindt de
opdracht van de leraar een schending van hun privacy. Ryunosuke polst zijn
vader over de kinderbijslag die hij krijgt en vindt dat hij de koop van een
nieuwe gitaar maar moet uitstellen.
Deze aardige elementen en ook de afwisselende muziek kunnen
niet verhinderen dat Kiseki dat wonder
betekent in het Japans en een gelegenheid is waarbij men wensen doet, een lange
zit is bij gebrek aan een boeiend onderwerp. Dat blijkt wellicht ook uit het
vele rennen van de kinderen in de film, onder andere op weg naar de trein. Die
snelle beweging moet wellicht de magere verhaallijn compenseren.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten