Filmrecensie: Hemel (2011), Sacha Polak

Veel seks, weinig liefde

Op het eerste gezicht lijkt Hemel het voorbeeld van een een jonge vrouw, die zelf haar boontjes dopt, vooral op seksueel gebied. Ze neemt zelf het initiatief en dringt zich zelfs af en toe op bij jongens vanwege haar natte kut. Langzamerhand blijkt dit meisje nog, echter helemaal niet zo stoer als ze zich voor doet. Achter haar branie-achtige gedrag zit een reden die ze zelf niet kent. De volledige titel Hemel, in between heeft dan ook minder te maken met de leeftijd van het meisje, dat sterk wordt gespeeld door Hannah Hoekstra, maar meer met haar (on)vermogen zich te binden.

Sacha Polak heeft dit onderwerp in haar speelfilmdebuut mooi weergegeven. De naaktheid van Hemel is erg naakt. Ze zit in een wit licht op bed en haar ribben steken akelig uit haar zij. One night stand Joris is nogal grof tegen haar. ‘Alle Nederlandse vrouwen zijn wijven,’ zegt hij. Hij neemt het haar kwalijk dat ze zich van onderen niet scheert. Ze dringt zich later op aan een jongen die ze Mohammed noemt. Hoewel hij wel lief tegen haar is en haar ogen vergelijkt met die van een engel uit de hemel, wijst ze hem nogal bot af.

Vervolgens krijgen we meer te horen over haar achtergrond. Haar vader Gijs (Hans Dagelet) is een kunsthandelaar, haar moeder overleden. Hemel heeft een aardse band met haar vader, maar kan het niet goed hebben dat hij steeds weer andere vriendinnen heeft. Met violiste Emma heeft hij de langste tijd wel gehad. Emma wil wel Hemel blijven zien, maar die blijft nogal koel, hetgeen aan Emma de reactie ontlokt dat Hemel zo weinig teruggeeft.

Na een ongelukkig partijtje wurgseks met Jimmy, gaat Hemel met blauwe plekken naar de verjaardag van haar broer - of in ieder geval een zoon van haar vader - die net meerderjarig is geworden. Hij wacht met vrijen met zijn christelijke vriendin Annabelle tot ze gaan trouwen. Hemel reageert cynisch, maar voelt zich onmachtig. Later papt ze aan met Douwe, een getrouwde collega van haar vader. Hij had nooit de behoefte om vreemd te gaan, maar maakt voor Hemel een uitzondering. Na een eenzaam verblijf in Sevilla, waar Gijs zaken afhandelt, is het tenslotte de vrouw van Douwe die Hemel weer op het pad van de mensen zet.   

De film is opgebouwd uit hoofdstukken met literaire titels, die aan een boek doen denken.

Daarin is de taal, vaak een zwakte in Nederlandse films, mooi uitgebeend en vol betekenis. In het scenario van Helena van der Meulen wordt niets teveel gezegd, maar alle uitspraken zijn raak, zoals die van Heleen over haar natte kut of de uitspraak van Gijs dat ze het niet nodig heeft om haar lippen op te spuiten omdat ze mooi genoeg van zichzelf is.

De tegengestelde visies van vader en dochter, ook over het wezen van een relatie, die volgens Hemel eruit bestaat zoveel mogelijk te lijken op een ander, terwijl haar vader de verschillen interessanter vindt, doen geen afbreuk aan hun intimiteit. De vader probeert zijn dochter te beschermen, maar kan haar anderzijds niet vasthouden. De moeilijke maar liefdevolle verhouding tussen hen met de afwezige moeder die sterk haar invloed uitoefent, is mooi uitgewerkt. Eindelijk weer eens een Nederlandse film die dieper gaat en overtuigt.

Hier de trailer.